27 Mayıs 1960 darbesinden sonra İstanbul Sıkıyönetim komutanı sıkışan trafiğe bir çözüm bulmuş. Düşünmüş ki, kaldırımda yürüyenler zaman zaman kaldırımdan iniyorlar araçlar seri ilerleyemiyor ve trafik sıkışıyor.
Komutanın çözümü çok kolay: Yayaların kaldırımdan inmelerini yasaklamış. İnsanlar da buna gayet güzel uymuş. Sonra durumun saçmalığını kim fark ettiyse bu yasak kaldırılmış.
Bu toplumu sürekli yasaklarla yönetme alışkanlığının gülünç hikayelerinden biri. Gülünç olmayan yüzlerce, belki binlerce hikaye toplumsal hafızamızda dolaşıp duruyor. 1968’in öğrenci hareketlerinin çok ünlü bir sloganı vardı: Yasaklamak yasaktır! 48 yıl öncesinin gençleri yasaklara isyan ederken hayal ettikleri toplumu böyle anlattılar.
Bundan yaklaşık yarım yüzyıl, tam 48 yıl sonra yasaklar ülkesi olmaya devam etmenin ne kadar acı bir kader olduğunu herhalde bugünün gençleri de görüyordur. Yarım yüzyıl önce “yasaklamak yasaktır” denilmiş olan bir dünyada hala yasaklar diyarı olmak gerçekten acı bir kaderdir.
Toplumu yönetmekte zorlanıyorsan yeni bir yasak koyarsın olur biter. Eşcinseller yürüyüşüne de aynı şey yapıldı.
Devletçi, muhafazakar, milliyetçi küçük bir siyasi parti, önce bu yürüyüşe saldıracağını ilan etti. Birileri bu sözlerin suç olduğuna dair uyarmış olmalı ki, sonradan lafı biraz gevelediler. Ama bir tek savcı bile bu açıklamaların suç olduğunu tespit ederek soruşturma açmadı.
Sonra da yürüyüş yasaklandı, böylece memleket o sahte huzur ve sükunet ortamına dönmüş oldu.
“Şiddet önermeyen ve başkalarına zarar vermeyen hiçbir şey yasaklanamaz” aşamasına ulaşmaya ne kadar çok yolumuz olduğunu bir kere daha görmüş olduk. “Vururuz, keseriz, ezeriz” diyene boş boş bakıldığı, basit bir yürüyüşün bile yasaklandığı bir ülke bizim dışımızda kalmadı. Güney Amerika’da da kalmadı.
Bu arada bir tarihi gerçeği daha hatırlatalım. Dördüncü Murat içki ve tütünü halkının sağlığını düşünerek yasaklamamıştı. Kahvelerde, meyhanelerde bir araya gelip aleyhinde konuşmasınlar diye yasaklamıştı. Casuslarından öyle bilgiler almıştı.
