Lafı orasından burasından esnetiyoruz ama gerçek şu ki, Türkiye 2012’den beri siyasi bir kriz yaşıyor.
Kriz, MİT müsteşarının hapse atılması operasyonuyla başlatıldı, Gezi ile kitle ayağı oluşturuldu, 17-25 Aralık’ta Hükümet zayıf noktalarından vuruldu.
Siyasi krizler durup dururken çıkmaz, yönetimin zaaflarından faydalanan siyasi kuvvetler tarafından çıkartılır.
Siyasi krizin başında, barış sürecini başlatan hükümete yapılan kuvvetli saldırı yer alıyor. Ak Parti bu noktadan itibaren hem kendini savunmaya hem de krizi, çatışmayı başka bir noktaya taşımaya çalıştı ve bunda büyük ölçüde başarılı oldu.
Siyasi krizi başlatan mesele ise, Ak Parti’nin Kürtler üzerine kurduğu seçim stratejisi dolayısıyla bu kez Ak Parti’ye ilk seçim başarısızlığına mal oldu.
7 Haziran’da Ak Parti tek başına hükümet kuracak bir çoğunluğa ulaşamadı, ama halk CHP-MHP üzerinden bir restorasyon, eskiye dönüş yolunu da açmadı.
Seçimin ortaya çıkardığı manzara gerici bir restorasyona imkan vermiyor ama siyasi krizin çözümüne de fazla yol açmıyor.
Şu anda konuşulan bütün koalisyon ihtimalleri, Ak Parti - CHP ve Ak Parti - MHP koalisyonları aslında krizin düzeyini kısa bir süre aşağıya çekmiş görünebilir, ama gerçekte bütün bu denemeler siyasi krizi bir üst noktada yeniden üretecektir.
Kaçınılmaz olan da, krizi sonlandırabilmek için tekrar halkın karşısına çıkma mecburiyetidir.
Bir yıl belki daha da uzun bir süre, krizin türlü çeşitli yansımaları ile zaman kaybetmeyi göze almak bir siyasi tercih olabilir ama “lider tavrı” değildir.
Siyasi kriz barış süreciyle başlamıştır, son seçim sonuçlarındaki en etkili unsur da yine barış süreci olduğuna göre, krizin kendisini ve şu andaki manzaraya bütün yansımalarını gidermenin anahtarı da barış sürecidir. Barış sürecini Tayyip Erdoğan, bugün belki doğal gelen, ama o gün için çok cesur bir kararla başlattı. Bunun üzerine başlayan saldırılar karşısında Erdoğan yine dik durdu, ama barış süreci önemli bir “moral” türbülansa girdi.
Siyasi krizin bugünkü noktasında, barış sürecinin ötesine taşınan birçok yeni unsur dahil hepsinin üzerine gidecek bir siyasi kararlılık da yeni bir “liderlik” sınavı olmaktadır.
