Demokrasiyle idare edilen ülkelerde her siyasinin, ne kadar güçlü olursa olsun en az bir rakibi olur. Partisinin içinde de rakibi olur, dışında da olur.
Biz ise rekabeti aşan, düşmanlığa varan siyasi çatışmalara fazlasıyla alıştık.
Malum gecenin sabahında, olması gereken oldu ve sivil siyaset “düşmanlık” pozisyonlarından arındı.
Benzer hızlı tavır değişikliklerinde “başlarına taş mı düştü” diye sorulur ya, hepimizin başına darbe girişimi düştü.
Erdoğan düşmanlığının son icraatının karşısına büyük bir demokrasi cephesi dikilince bütün düşmanlıklar boşa düştü.
Malum gecenin sabahında başka bir şey daha oldu. Tayyip Erdoğan rakipsiz kaldı.
Bugün cumhurbaşkanı seçimi yapılsa, Erdoğan’ın oyu neredeyse yüzde 70’e dayanmış görünüyor. Bu tam bir rakipsizlik durumudur.
Erdoğan malum geceyi, kalkışmayı bastırma harekatını son derece başarılı bir şekilde yürüttü. “Lider ve cumhurbaşkanı olarak görevini yaptı” diye o geceki sevk ve idareyi küçümsemeye kalkanlar çok yanılırlar.
Erdoğan’ın kendisine hakaretlere ilgili suçlamaları geri çekmesi de “artık düşmanlık istemiyoruz”un en somut ifadesi oldu.
Erdoğan’ın rakipsizliği, birçok rahatsızlık yaratabilir. Hatta demokrasinin işleyişiyle ilgili kuşkular da yaratabilir.
Ama gerçek budur ve Erdoğan yüzde 50’nin lideriyken, yüzde 70’in lideri olmuştur.
Meclis’te, HDP dışındaki üç partinin katıldığı anayasa çalışması da tekrar başlıyor. Herhalde sıfırdan başlamayacaklar ve bugüne kadar ulaşılmış noktadan devam edeceklerdir.
Bu noktada da “başkanlık sistemi” meselesi durmaktadır. Bugün, başkanlık sistemini de içeren yeni anayasanın halk tarafından onaylanmaması için hiçbir neden yoktur.
Başkanlık sistemini getirip getirmemek de Erdoğan’ın kararına kalmıştır.
Eğer Erdoğan başkanlık sistemi meselesini ertelerse de, yeni anayasa ve kendi fiili başkanlığı için desteğin yüzde 80’e doğru yaklaşacağını şimdiden söyleyebiliriz.
Rakipsiz kalınca birçok sorun çözülmüş olur ama yeni ve daha büyük sorumluluklar da bunların yerine gelir.
