Hükümet tarafının 7 Haziran ertesinde, Suruç katliamı ve ardından kararı çözüm sürecinin “dolaba” kaldırılması oldu.
Askeri operasyonlar ve PKK eylemleri devam ederken Hükümet-Devlet tarafının şu andaki kararı, bu operasyonların “Silahlar gömülene kadar sürmesidir.
Hükümet, çözüm sürecine son olarak “birlik ve kardeşlik projesi” koymuştur ve tekrar “masa” kurulmasının düşünülmediğini ifade etmektedir.
“Masa” olmayınca “muhatap” da olmayacaktır. “Halk”ın talep ve beklentilerini “doğrudan” iletmesi beklenecektir.
Kendisini mağdur hisseden insanların kendilerini ifade edebilmeleri için siyaset vardır, sivil toplum örgütleri vardır, yayınlar vardır.
Güneydoğu’daki son özerklik ilanlarının gerçek bir karşılığı olmadığı ortadadır, ama bu da bir ifade şeklidir.
“Masa”sız ve “muhatapsız” bir siyasi süreç, “Sizin için neyin doğru ve iyi olduğunu biliyoruz ve biz bunu yaparız” fikrine dayanabilir. Bu da siyasi değil devletçi bir süreç olabilir.
Ak Parti hükümetleri döneminde barış süreci yönünde bir çok demokratik adımın atıldığına kuşku yoktur. 1 Kasım’da Ak Parti’ye oy veren Kürt seçmen de barış sürecine dönülmesini bekleyen, bunu Ak Parti’den bekleyen seçmendir.
Türkiye’nin Kürt vatandaşlarının yarısından fazlasını, geçen dönemde aldığı bütün yaralara rağmen HDP temsil etmektedir. Bu da HDP’nin Kürtler adına konuşma hakkı ve yetkisi verir.
HDP’nin dışlanması da Kürtlerin çoğunluğu için kendilerinin dışlanması anlamına gelecektir.
tekrar barış ve normalleşme hedefine dönülmesi, demokratik siyasi süreçler içinde mümkündür ve kesinlikle daha kolaydır, gerçek anlamda “kucaklayıcı”dır.
Bu süreci “devletçi” bir ruhla, masasız ve muhatapsız yürütmeye çalışmanın karşısında ise her zaman büyük bir devlet duvarı olacaktır. Bu duvarı aşabilecek olan da sadece demokratik siyasettir.
