Tekrar bir barış masası kurulması için Hükümet-devlet tarafı tek bir şart getirdi: Silahların Türkiye dışına çıkması.
Başbakan Davutoğlu “silahların bırakılması” demedi, “silahların yurt dışına çıkması” dedi.
Suriye ve Irak’ta koşullar ortada olduğuna göre, PKK’nın tümüyle silah bırakmasını talep etmeyi Hükümet de gerçekçi bulmuyor.
Ve barış masasının kurulması şartını bu kez en yüksek noktadan getiriyor.
PKK’nın Türkiye’deki silahları ve silahlı güçlerini dışarıya çıkarması aslında 2014 Nevruz’u öncesinde varılmış bir anlaşma noktasıydı.
PKK bu anlaşmaya uymadı, hatırlanacağı gibi PKK’nın Türkiye’deki silahlı güçlerinin yaklaşık yüzde onu Kuzey Irak’a geçti.
Bunun tartışması yapılırken pozitif bir açıdan da yaklaşmak mümkün olmuştu. Militanların evlerine, şehirlere, köylere silahsız olarak dönmeleri ve normal hayata geçmeleri desteklenmesi gereken bir durum olarak görülebiliyordu.
O sırada bir kanaat yayılmaya başlandı ve kuvvetli bir güvensizlik kaşıması yapıldı. Bazı odaklar, PKK militanları ve silahlarının ülke dışına çıkmasının ardından devletin saldırıya geçeceğini ve Kürtlerin buna “kanmamaları” gerektiği konusunda bayağı ısrarcı oldular.
Bu güvensizlik artırma operasyonunun merkezinde yine Tayyip Erdoğan adı bulunuyordu ve Erdoğan’ın aslında barış sürecini bitirmek istediğine Kürt siyaseti ikna edilmeye çalışılıyordu.
Hükümet-devlet tarafı masanın tekrar kurulması için “pazarlık” şartını tepeye koyarken, HDP’nin siyasi ağırlığını da en aza indirmeye çalışıyor.
Yüzde 13.6 oy oranı ve 80 milletvekili büyük bir siyasi ağırlıktır ve bunu sıfırlamak mümkün değildir. Bunun sıfırlanması için önce Türkiye’nin Kürt vatandaşlarının HDP’den uzaklaşması gerekir ki, şu andaki işaretler bunun tam tersini gösteriyor.
PKK saldırıları durdurup silahları Türkiye dışına çıkarmayı kabul ederse de HDP’nin siyasi ağırlığı azalmayacak ve HDP yine sürecin bundan sonraki bütün aşamalarında kilit olmaya devam edecektir.
Hangi şartlarda kurulursa kurulsun, karşı tarafı boş bir masa, masa değildir.
