Bazı konuların tartışması çoktan bitmiştir, hiçbir “ama”sı kalmamıştır. Hapiste gazeteci varsa demokrasi arızalıdır.
Bizde hapiste gazeteciler var. Bunlara yüklenmiş olan “casusluk” suçlamasına bir de “terör” suçlaması eklenmiştir ve bu suçlamaların ikisinin de mesnedi yoktur.
Can Dündar ile Erdem Gül gazetecilik faaliyeti yapmışlardır. Bu faaliyet siyasi açıdan da mesleki açıdan da hukuki açıdan da eleştiri ve tartışma konusu olabilir, ama bu tartışmaların ucu hapishane olamaz.
Yakın geçmişimizde buna benzer bir çok ayıp yaşamış olmamız da bugün için bir mazeret teşkil etmez.
Hapiste gazeteciniz varsa bütün dünyadan demokrasiniz kötü not almaya mahkumdur. Bir komşu ülkede darbe yapılıp demokrasinin askıya alınması sizi rahatsız ediyorsa, sizin gazetecinizin içerde olması da önce sizi rahatsız etmesi gereken bir meseledir.
Başbakan Davutoğlu, yeniden görevlendirildikten hemen sonra Avrupa Birliği ile ilişkiler açısından önemli bir hamle yaptı. Bunun ardından çeşitli sıkıntılar yaşayan bu ilişkinin Avrupa Birliği standartlarında yeniden düzenlenmesi amaçlanıyor.
Ve Avrupa Birliği’nin karşısına her çıktığımızda bize hapisteki gazeteciler sorulacaktır. Vize anlaşması gecikirse de bunun geciktirenlerin dayanağı hapisteki gazeteciler olacaktır.
Demokrasinin askıda olduğu dönemlerdeki uygulamalarla bugünü karşılaştırmak gibi bir ayıp sürekli yapılıyorsa, bunun nasıl tamir edileceği de bellidir.
Hapiste gazeteci, onların havsalasının almadığı kadar çok alana uzanan, yankısı her köşeden çıkan bir yaradır.
Bu yara, geçen on yılda atılmış demokratik adımları da gözden uzaklaştırmakta ve “bu ülke eski hamam eski tas” kanaatini yaymaktadır.
Beklenirdi ki, hükümetin acil eylem planında bir de “demokrasi” maddesi bulunsun ve bütün demokrasi arızaları bu madde içinde yer alsın.
Hapiste gazeteci olması şu anda her bakımdan kötü bir not olarak demokrasi karnemizin tepelerinde durmaktadır.
