Germek kolay

Çözerse bu iktidar çözer, duygusunun kuvvetlenmesinin muhalefette yarattığı rahatsızlık doğal görülebilir. Silahların susmasını sağlayanı halk alkışlayacaktır, o alkışların “siyasi prim”e dönüşmesi de muhtemeldir.

Muhalefetin buna karşı taktiği, ilk açılım döneminde olduğu gibi, “yapamaz” demek ve gerilim yaratılması kolay konuların üzerine gitmek oldu. Bu taktik belli bir başarı kazanmış gibi de göründü.

CHP, Sinop-Samsun provokasyonunun üzerine giderken de, milliyetçilik tartışması açma tarzıyla da ve “o sözü Rize’de söyle” diyerek de yine “gerginlik yaratma” taktiğini sürdürüyor.

‘Asıl dert başkanlık’

Bir siyasi tavır da “Erdoğan’ın asıl amacı başkanlık, barış süreci bunun için bir araç” diye özetlenebilecek beyanlarla geldi. Bu beyanın ardında, barış sürecinde başarı elde edilirse, sonuçta Erdoğan ve AKP’ye destek artışı sağlayacağı fikri yatıyor. Her fırsatta gerilim yaratmanın amacı, gelişmeleri en azından yavaşlatmak.

CHP’liler de, en gergin çıkışlarının satır aralarında halkın büyük kesimindeki “barış iradesi”ni gördüklerini itiraf etmiş oluyor.

Bu yüzden Sinop-Samsun provokasyonunu açıkça kınamıyor, “Rize” sözüyle adeta böyle olayların tekrarlanması beklentilerini de ifade ediyorlar.

Erdoğan’ın silahların susmasında ilerleme sağladığında kazanacağı desteğin başkanlık sistemine desteğe dönüşebileceğini düşünmek de halkın duygusunun farkında olunduğunu ifade etmenin bir başka şeklidir.

Gerginlik kazandırır mı?

Şu andaki “büyük” tartışma konularından en tartışmalısı, başkanlık sistemidir. AKP’ye oy verenlerin bir kısmı da, başkanlık sistemine destek verme aşamasında değil. Erdoğan bu süreçlerde, anayasa hazırlığında başkanlık sistemi talebinin nedenlerini anlatacaktır.

Bunda başarılı olabilir, halk desteğini artırabilir, yahut artıramayabilir ve vazgeçebilir.

Ama “barış süreci”ni ‘başkanlık sistemine geçiş stratejisinin bir taktiği’ olarak sunmak üzerine kurulu bir tahlilin siyasi sonuçları da gerilim dışında bir siyaset üretememektir.

Germek kolaydır. Barış sürecine ve yeni anayasanın oluşturulmasına “germeden” katılmanın asıl “siyasi getiri” alanı olduğunu görmemekte ısrar etmenin sonuçları ise bellidir.