Genel af meselesi

Belli dönemlerde af söylentisi çıkar; çünkü o kadar çok af çıkmıştır ki, siyasilerin seçimlerin arifesinde oy hesaplarıyla af çıkarmasına alışılmıştır.

Bu kez “af” kelimesi tekrar kendisini gösterirken iki değişik mesele daha öne çıkıyor.

Birisi Ergenekon davaları dolayısıyla gündeme getirildi.

Ergenekon, Balyoz gibi davalarla ilgili tartışmalar, bazıları haklı soru işaretleri, bu meselelerin içinden çıkılmaz bir hâl alması üzerine ve “kurular-yaşlar” sıkıntılarının giderilebilmesi için “af” ortaya atıldı. Konunun “siyasi” devamı olarak, bu alanda da bir “toplumsal barış” sağlanması için affın bir “siyasi araç” olarak kullanılabileceği de savunuldu. “Kemalistlerle barışmak” diye bir görüşü öne sürenler de oldu.

Affı unutmaya zaman var

Terör ve barış süreciyle ilgili olarak da “iki taraflı” bir af tartışması var. Bir “taraf” pişmanlık yasalarının işe yaramadığını, bu süreçte daha net bir düzenlemeye ihtiyaç olduğunu söylüyor. Esasında, dördüncü yargı paketine giremeyen “terör-şiddet” kavramlarıyla ilgili şu andaki keyfi ve haksız uygulamaları giderecek şekildeki düzenlemenin “vicdani” bir durum sağlayacağı da biliniyor.

Afla ilgili bir başka tartışmanın, toplumdaki terörle ilgili duygusallıkları köpürtme amaçlı olduğunu görmemek mümkün değil. Hedef çok açık, “Hükümet af çıkararak bütün terörist ve katillerin hapisten kurtulmasına yol açacak” fikri yayılarak barış süreciyle ilgili kuşkuların artması sağlanmak isteniyor.

Eski Genelkurmay Başkanı’nın, “aynı afla teröristlerle birlikte çıkacaksak biz hapiste kalırız” mesajını verdiğini hatırlayalım.

Af konusu sürekli gündeme gelir, çünkü bugünkü hâliyle hukuk sisteminin “adaleti sağladığı”na inanç çok zayıftır.

“Avukat tutma hâkim tut” deyişini yaratmış bir toplumun hukuk ve yargı sistemiyle ilgili algısı çok açıktır. Bu sistemin yarattığı adaletsizliklerin giderilmesi için de siyasi iradelerden medet ummak alışkanlık olagelmiştir. Af, genel af gibi meselelerin bu ülkenin gündeminden düşmesine daha çok zaman var.