Bu gece Mevlit Kandili
.
Ay takvimine göre 1431 yıl önce, Rebiülevvel ayının 12’sine rastlayan pazartesi günü güneş doğmadan o manevi güneş doğdu.
On dört asır evvel yine bir böyle geceydi,
Kumdan ayın on dördü, bir öksüz çıkıverdi.
İnsani değerler ayaklar altında çiğneniyordu. Zulüm, kargaşa kol geziyordu.
Derken büyüyüp kırkına gelmişti ki öksüz,
Başlarda gezen kanlı ayaklar suya erdi.
O’nun getirdiği ilahi mesaj köleyle efendiyi bir yaptı. “Sizin en değerliniz, en çok korunanızdır” (Hucurat: 13) ayetiyle soy ve sopla övünmeyi kaldırdı. Değer ölçüsü olarak sadece ahlak ve davranışı öngördü. İnsan sadece davranışlarından sorumludur. Seçimi elinde olmayan şeylerden ne sorumludur, ne de bunlarla övünmeye hakkı vardır. Irkını, doğduğu coğrafyayı, ülkeyi, anne babayı seçmek insanın elinde olmadığına göre insan bunlardan sorumlu değildir. “Sûra üflendiği zaman artık o gün aralarında soylar yoktur ve (insanlar, birbirlerine soylarını) sormazlar” (Müminun: 101).
Çocuk babasının, baba da çocuğunun sebep olmadığı günahından sorumlu olmaz. Düzgün ahlak sahibi olmayan kişiye soy şerefi bir değer katmaz. Nitekim peygamber oğlu olması, Nuh’un oğlunu helaktan kurtaramamıştı. Hz. Muhammed bütün insanların, tarağın dişleri gibi Tanrı huzurunda eşit olduklarını vurgulamıştır. Getirdiği mesajla toplumu, bir vücudun organları gibi, birinin rahatsızlığından ötekinin de ıstırap duyacağı ölçüde kaynaştırıp bütünleştirmiş, en soylular arasında olan halası kızını, azatlı bir köle olan Zeyd ile evlendirerek insanlık açısından köleyle efendi arasında fark olmadığını bizzat kendi ailesinde uygulayarak göstermiştir. Yüksek ahlakı tamamlamak için gönderilmiş olan o âlemlerin rahmeti herkese örnektir. İnsanlık onun getirdiği ahlak ve prensiplere uymakla huzur bulur, dost ve kardeş olur.
Şu mübarek günde merhum Yaman
Dede’nin diliyle seslenelim:
Gönül hun oldu şevkinden boyandım
ya Rasulallah,
Nasıl bilmem bu nirana dayandım ya
Rasulallah,
Ezel bezminde bir dinmez figandım
ya Rasulallah,
Cemalinle ferahnak et ki yandım
ya Rasulallah.
(Aşkınla kan olan gönlümün boyasına boyandım ey Allah Elçisi,
Bilmem bu ateşe nasıl dayandım ey Allah Elçisi,
Ruhlar âleminde hep ağlayıp dururdum senin aşkınla Ey Allah Elçisi,
Güzel yüzünü göstererek sevindir çünkü aşkınla yandım Ey Allah Elçisi.)