Yeniden... Aforizmanın aforizması...
.
Vatan Haber
Ne zaman kendimi kaybetsem...
Daha doğrusu ne zaman kendimden biraz uzaklaşsam...
Nietzsche aforizmalarına takılırım...
Ona kafa tutmak demeyelim de, onun sözleriyle oyun oynamak iyi gelir.
Aforizmanın aforizmasını çıkarırım.
Tabii o kimbilir kim için, ne için söyledi...
Ayrıca haddim mi?
Ama ben yine de oynarım.
Sonra sıkılır, kendime gelirim.
Nasıl mı?
Şöyle anlatayım:
“Unutan iyileşir...”
(Belki iyileştiğinde unutuyordur!)
“Beni öldürmeyen şey beni güçlendirir.”
(Güçlenirken öldürürse!)
“Ümit en son kötülüktür, çünkü işkenceyi uzatır.”
(İşkenceden kurtulmayı denemek de bir ümittir ama!)
“İnsan ruhu yaptığı seçimlerle belirlenir.”
(Belki de ruhuna uygun seçimler yapar!)
“Bilgi ermişleri olmak elinizden gelmiyorsa, hiç değilse bilgi savaşçıları olun.”
(Ama onlara da kifayetsiz muhteris denmiyor mu?)
“Seni seviyorsam sana ne bundan?”
(Hayır, üstüme gelmesen(!), haklısın!)
“İnsanlar eşit değildirler.”
(Peki eşit olmayı gerçekten isterler mi?)
“Uçurumları sevenin kanatları olmalı.”
(Kanatları olanın da uçurumları...)
“Neden’i olan, nasıl’a katlanır.”
(Asıl nasıl diyenin bir nedeni olmalı.)
“Bizler arzu edilenden ziyade arzulamaya âşığız.”
(O zaman, arzu edilen kime âşık?)
“Zayıflar bizi kendi gücümüzden utanmaya zorladıkları için kazandılar.”
(Ama utanıyorsan sen de zayıfsındır!)
“Siz yükselmek isteyince yukarıya bakarsınız, bense aşağıya bakarım çünkü yükselmişim.”
(Birileri de sana bakıyorlardır belki. Aşağıdan ya da yukarıdan!)
“Bir uçurumun içine baktığınızda, uçurum da sizin içinize bakar.”
(İçinin uçurumu mu, uçurumun içine bakar?)
“Ne denli yükselirsek, uçmayı bilmeyenlere o denli küçük görünürüz.”
(Bizim küçük gördüklerimiz de uçuyor olabilirler mi?)
“Beklemek ahlaksız kılar.”
(Bekletende hiç suç yok mu?)
“Ruh arayanda hiç ruh yoktur.”
(Hiç ruhu olmayan, ruh arar mı?)
“Şüphe değil, kesinliktir insanı deli eden...”
(Kesinliğinden şüphen yoksa tabii!!)
Üff..
Çok sıkıldım!
Zaten,
“Her söz bir önyargıdır.”
Galiba kendime geliyorum...