Her evden bir şehit var

Bir evlat...

Bir koca...

Bir baba...

Bir kardeş...

Bir ağabey...

Bir amca...

Bir dayı...

Bir nişanlı...

Bir sevgili...

Bir arkadaş...

Bir kankardeşi...

Bir akraba...

Bir komşunun oğlu...

Belki de hiç tanımıyoruz onları...

Hiç görmedik şimdiye kadar...

Gencecik bedenler, henüz hiçbir kötülüğü tatmamış ruhlar...

Ölüyorlar...

Kardeşlerimiz ölüyor.

Ne uğruna?

Birileri siyaset yapamıyor diye...

Birileri çözüm bulamıyor diye...

Birileri her şeyi yüzüne gözüne bulaştırıyor diye...

Ve artık ateş sadece düştüğü yüreği yakmıyor.

Hepimizin içini yakıyor.

Hepimizin içi kan ağlıyor.

Dayanamıyoruz...

“Terör olayları artacak” diyorlar.

O zaman haberleri açarken, gazetelerin birinci sayfalarına bakarken hele hele “son dakika”ları gördüğümüzde yüreğimiz ağzımıza geliyor...

Hep aynı sözler çıkıyor ağzımızdan:

“Yine mi? Allah kahretsin!”

En acısı da...

Bir gün gelecek, belki her şey yoluna girdiğinde...

İbre başka taraflara, başka belalara kaydığında...

“Bir zamanlar bunca kardeşimiz ne için can verdi” diyeceğiz...

Tıpkı solcuların, sağcıların öldükleri, öldürüldükleri günler gibi...

Tıpkı o arada onca masum insanın öldüğü gibi...

“Yazık oldu. Çok yazık oldu” diyeceğiz.

Ya da birileri diyecek...

Şimdi ise Meclis Başkanı ne diyor?

“Ordudan tatmin edici bir açıklama bekliyoruz!”

Bekleyebilir.

Ama biz de, hükümetten tatmin edici bir açıklama...

Açıklama da değil artık,

Tatmin edici bir çözüm bekliyoruz...

Çünkü artık her evde bir şehit var.