Bir kadının bittiği an...

Öyle çok anlar vardır da...
Bir kadının bittiği anlar...
Bu anlatacağım en kötülerinden biri...
Yanlışlıkla eski sevgilini aramak...
Öfff, Öf!
Var mı daha kötüsü?
Var da...
Bu çok fena, çok!
Tam çalmaya başlayınca fark edersin...
Allah kahretsin!
O an var ya...
Al sana bir "Dar alanda kısa paslaşma" daha! Kendinle paslaşırsın.
Ne yapacaksın şimdi?
Sen ne yapacağnı düşünürken o çalmaya devam eder. Her an açabilir. Açmayadabilir.
Hangisi daha iyi?
Ya da hangisi daha kötü?
Ölümlerden ölüm beğen.
Çalıyor hâlâ...
Kapatsan mı?
Yok. Artık aramışsın. Açınca, "Pardon yanlışlıkla aradım" desen...
Hayatta inanmaz.
Mahsus yapmış gibi...
Kapatsan...
O zaman da, kendini hatırlatır gibi...
Ya da ne bileyim, ona kendini arattırmak için yapmışsın gibi...
Geri dönünce, "Yok yaa... Yanlışlıkla aramıştım, onun için de hemen kapattım. Kusura bakma" desen.
Yine hayatta inanmaz.
Tabii burada nasıl ayrıldığınız da önemli.
Ondan sen ayrıldıysan...
Bu arama ona bir umut mu olacak? Konuşmamayı bir kere kırdın ya, arkası mı gelecek? Artık arayıp duracak...
Yoksa o mu seni bırakmıştı?
Üfff... Yeniden konuşmak için aradığını sanacak! Kesin.
Salak gibi!
Yoksa anlaşarak mı ayrıldınız?
Bırakan yok yani...
O zaman ne?
Ne zanneder?
Ne zannedecek? Boş kaldın, yedek listesinden onu aradın! Akşam bir şey yapmaya falan...
Onun için en iyisi, ayrılır ayrılmaz onun telefon numarasını sileceksin.
Mümkünse aklından da sileceksin.
Bu daha önemli.
Çünkü birini arayacakken onun numarasını çeviriverirsin, farkında olmadan. Evet yaparsın bunu...
Hem de hiç aklında yokken.
Elin arar yani...
İşte o an!
Bir kadının bittiği an!
Anlardan biri...
Ondan sonra, istediğin kadar, "yanlışılık" anlat!
Boşuna...
Ha, bir de hiiç "Acaba ne zannetti?" diye kafa yorma.
Sen ne düşünürsen düşün.
Onun ne düşündüğü üzerine onlarca senaryo kur.
İstediğin kadar merak et.
Sinir ol, tepin, küfret...
Fark etmez.
Hiç fark etmez...
Bu danaların o telefondan sonra akıllarına gelen tek şey vardır.
Tek!