Analar yalnız başına mı ağlasın?

Türkiye’nin dış politikasıyla ilgili kimse ters bir yorum yazmasın...

Ekonomik verilerle ilgili moral bozucu tespitlerde bulunmasın...

Hele hele krizden hiç bahsedilmesin. İlle de bahsedilecekse “teğet geçti” denilsin...

“Şimdi seçim yapılsa” anketlerinde yüzde 47’nin altındaki oranlar yayınlanmasın...

Maden işçileri toprak altında can çekişirken onların o işe bile bile girdiklerini kimse unutmasın!

Tekel işçileri inat etmesin. Ederlerse de bunu kimse bilmesin...

Herkes askerliğin yan gelip yatmak olmadığını bilsin. Ona göre yorum yazılsın...

Kimse ama kimse, “anamız ağlıyor” demesin. Diyenler de analarını alıp gitsin....

Köşe yazarları az yazsın ki ülke huzur bulsun...

Şehitlere yabancı radyolarda kelle densin. Ama kimse bununla ilgili olarak yargıya gitmesin...

Gitse de üç kuruştan fazla tazminat kararı verilmesin...

Bitmedi...

Ve anlaşılan hiç bitmeyecek...

Şimdi de...

Şehit evlerine gidip oradaki ayılıp bayılanlar gösterilmesin...

İyi, hiç olmazsa şimdilik analar babalar ağlamasın demiyor...

Zaten bu “kime yarar ki!” diyor ama...

Belki şu işe yarar:

Hani bizim toplumumuzda bir evden bir cenaze çıktığında...

Yaşlı bir büyük, hasta biri, ani bir ölüm, doğmamış bir bebek...

Biz onların acılarını paylaşırız. Paylaştıkça onların acılarını hafifletmeye çalışırız. İşte bu yüzden onların evlerini doldurur, helvalarını karıştırır, dualarını birlikte okuruz.

Mezarlarına teker teker hepimiz bir kürek toprak atarız.

Peki ya şimdi...

Şimdi ne yapacağız?

Her gün onlarca evden onlarca şehit cenazesi çıkarken...

Ve biz her bir şehidi kendi oğlumuz, kendi kardeşimiz, kendi eşimiz, henüz tanımadığımız babamız, dönüşünü beklediğimiz sevgilimiz, nişanlımız gibi hissederken...

Hissetmemiz de gerekirken...

Ne yapacağız?

Ne öneriyorsunuz?

O evlerdeki analar yalnız başına mı ağlasın?