Milliyetçi Hareket Partisi (MHP) Grup Başkanvekili Yusuf Halaçoğlu’nun sözleriyle alevlenen tartışmayı biliyorsunuz.
İşin siyaset boyutunu bir yana bırakıyorum bugünlük.
Hatta, ‘din’ olgusunun politikadaki yerini, etkisini, geçerliliğini de.
**
Öncelikle altını çizelim...
Türkiye’de ‘din’ sözcüğü ekseriyetle ‘müslümanlık’ ile eş anlamlı kullanılıyor.
Dolayısıyla, birine ‘dinsiz’ diyen, o kişinin ‘müslüman’ olmadığını kastediyor aslında. Ve maalesef bunun ‘kötü’ bir şey olduğunu ima ediyor.
**
Peşinen söyleyeyim...
Sadece içinde bulunduğumuz mübarek Ramazan ayında değil, bu çağda, bu ülkede yani 2015 Türkiyesinde hâlâ bunların konuşuluyor olmasından, bu konular hakkında yazmak zorunda kalmaktan rahatsızım.
**
Kimin müslüman, kimin hristiyan, kimin musevi, kimin budist, kimin deist, kimin ateist olduğundan bana ne?
Hangimize ne?
İnsanları mensubu bulundukları dine, mezhebe göre sınıflandırmak, buna göre benimsemek ya da ötekileştirmek sizin içinize siniyor mu?
Kabul edilebilir bir yaklaşım mı bu sizce?
**
Yüzde 99’u katolik olan bir coğrafyada bir müslüman olarak yaşıyor olsanız mesela...
Katolik mutlak çoğunluk tarafından dışlanıyor, hakir görülüyor, ötekileştiriliyor olsanız...
Ya da yüzde 99’unu musevilerin oluşturduğu bir toplumda hristiyan...
Veya yüzde 99’u müslüman olan bir yerde ateist...
Genelin dışında kalan azınlığın parçası olsanız... Bu denge sebebiyle ‘marjinal’ sayılıp yadırganan, eleştirilen, ezilen, tacize uğrayan, hasılı “Sen bizden değilsin” denilen siz olsanız ne hissedersiniz?
**
Bu tartışma beni yoruyor...
Durum benim açımdan gayet açık, gayet net.
Bir müslüman olarak inancıma saygı gösterilmesini beklemek benim hakkım.
Bir müslüman olarak, başka inançlara sahip olanlara saygı göstermek ise insani vazifem.
Ne ben bir adım önde olmalıyım, ne diğerleri.
Ne onların önceliği olmalı, ne benim.
Ben inancımı dilediğim gibi yaşayabilmeliyim. Aynı diğerleri gibi.
Diğer dinlere inananlar da, inancı inançsızlık olanlar da.
En azından ben böyle biliyorum.
