Solin sesini duyurdu, annesine kavuştu.
Ece sesini duyurdu, babasına kavuştu.
O kadar acıyı, o kadar ayrılığı, o büyük sağlık sorunlarını yaşamak zorunda kalmadan kavuşmalıydılar aslında...
Ama yine de kavuştular sonunda.
Kavuştular bir şekilde.
Onca örselenmeye rağmen, hiç kavuşamamaktan iyidir anne ya da babasına dokunabilmek, sarılabilmek, onu öpebilmek.
Hilâl hiç kavuşamayacak babasına.
Gülnisa da öyle.
Ataberk hiç kavuşamayacak babasına.
Ömer de öyle.
Nehir,
Gizem,
Çağan...
Hiçbiri bir daha hiç göremeyecek babalarını.
Kavuşamayacaklar ona.
Hiç dokunamayacak, hiç sarılamayacak, hiç öpemeyecekler fotoğraflarda gördükleri adamı.
Henüz annesinin karnındayken yetim kalan, şehit kızı Elâ da hiç kavuşamayacak babasına.
Hiç...
KEŞKE...
İnsanlara, güvenmek istediğimiz için değil, hak ettikleri için güvenebilsek.
