Yaşadığımız karmaşa muhtemeldir ki kavgacı ve geçimsiz liderlerimizin bağımlılığından geliyor.
Umuda yolculuk her defasında kendini tekrarlıyor.
Gemi bir şekilde kalkıyor ama açık denizi görmeden geri dönüyor. Hareketten önce ortalığı ayağa kaldıran hakaretler ve suçlamalar kaldığı yerden devam ediyor.
Sükûnet içinde düşünüp kavga etmeden çare üretmek, en çok şu içine girdiğimiz dönemde lâzım. Ama ne mümkün, Çözüm Paketi diyalog eksiğinden dolayı yerinde çakılacak, patinaj yapacak ve güvensizliği besleyecektir.
İktidarın propaganda makinesi Çözüm Süreci’nin yeni bir aşaması olan silâh bırakılması adımını, neredeyse başarı geldi havası içinde karşıladı.
Barış şöyle dursun “mutabakat” demeye bile deymeyecek bir ortak bildiri yeterdi şimdilik; ama o bile olmadı.
Sürecin doğru tanımlanması ve her adımının dürüstçe açıklanabilmesi gerekir. Toplumun bir kesimi bugün elde edilmiş ortak kabuller konusunda memnun ve ümitvardır ama şüphe taşıyanları da ikna etmek gerekiyor.
Internet ortamı dün bütün gün şüphe içeren sorular taşıdı. Onlardan bir özet çıkarmak gerekirse...
“Apo PKK’nın silâh bırakması için çağrıda bulundu diye teşekkür mü edeceğiz?
“Mükâfat olarak bu katilin serbest mi bırakılmasını izleyeceğiz?
“Bitmiş olan PKK’yı oy için diriltip güçlendirerek sahte özgürlük savaşçısı haline getiren AKP, acaba PKK’ya neler verildiğini açıklayacak mı?”
Kim neyi istiyor, anlamak kolay değil.
Bir süreden beri yıldızı parlayan HDP eşbaşkanı Selâhattin Demirtaş, yarattığı rüzgâr nedeniyle rekabet üstünlüğü sağlamış görünüyor.
O nedenle iktidar partisi en etkili polemikçisi olan Bülent Arınç’ı Demirtaş’ı yıpratmakla görevlendirmiş, belli.
Arınç “Çözüm Süreci’ne ne kadar engel çıkarıldıysa sorumlu olanların en başta geleni Demirtaş’tır” dedi.
Ağzına dedikodu yakıştırmayacak kadar tecrübe ve saygınlık kazanmış bir siyaset adamıdır, ona rağmen Demirtaş’ı yaralamak uğruna ve kişisel olarak da maliyetine katlanarak dedikoduyu kamuoyuna açıklamıştır.
Neymiş... Çözüm sürecine ne engel çıkarıldıysa bundan sorumlu olanların en başta geleni Demirtaş’mış;
Demirtaş bir kez İmralı’ya götürülmüş ama Öcalan DHP eşbaşkanı Demirtaş’ı bir daha istemediğini ima etmiş.
Bencillik ve yetmezlik.. Zor dostum zor!
