Geçtiğimiz haftalardaki Avrupa turum, sanatsal açıdan oldukça verimliydi. İşte ilgimi çeken sergiler...
Seyahatimin en önemli sebebi elbette ki Gülsün Karamustafa’nın Berlin Hamburger Bahnhof’ta açılan kişisel sergisini ziyaret etmekti. Çağdaş sanatçılarımız arasında önemli yere sahip Karamustafa’nın yetmişli yıllardan bugüne uzanan yüze yakın çalışmasını, böylesine önemli bir yerde izlemek gurur vericiydi. Melanie Roumiguière’nin küratörlüğünü yaptığı sergide, kronolojik sistemin dışına çıkılarak tematik bağlantıların gözetilmiş olması yapıtları daha da güçlü kılmıştı. Bu vesileyle sanatçının yeni üretimi olan heykel çalışmasını da görme fırsatı buldum ve çok beğendim. Özellikle Alman basını ve sanat izleyicisinin yüksek ilgisiyle karşılaşmak sanatçı adına bizi de mutlu etti.
Gülsün Karamustafa Enstalasyon
Berlin Bienali beklentimi karşılamaktan uzaktı
Berlin sanat turumda, Martin-Gropius-Bau ’da devam eden William Kentridge sergisi, en beğendiklerim arasına girdi. Çizim ve desen çalışmalarıyla video animasyon tekniğini birleştiren sanatçı, her bir eserinde adeta iki boyutlu bir tiyatro sahnesi yaratmıştı. Berliner Festspiele kapsamında Kentridge’in multi-disipliner yönünü vurgulayan bu çalışmaların yer aldığı sergiyi, 21 Ağustos’a kadar Berlin’e yolunuz düşerse mutlaka gezmenizi öneririm. Berlin Bienali ise ne yazık ki beklentilerimin uzağında kaldı. Halil Altındere’nin yeni video çalışması dışında beğenimi kazanan bir iş olduğunu söyleyemem.
Bir sonraki durağım Londra’da ise Royal Academy of Arts, karma yaz sergisi kapsamında, Kutluğ Ataman’ın hepimizce bilinen video enstalasyon çalışması "Sakıp Sabancı’nın Portresi”ne yer vermişti.
Gülsün Karamustafa Mystic Transport
Londara'ya gittiğinizde muhakkak uğrayın
Tate Modern’de güncel sanatın öncü kadın sanatçılarından Mona Hatoum’un kapsamlı kişisel sergisi benim gibi bir Hatoum hayranı için oldukça doyurucuydu. Tate Modern’in hemen yanında yeni açılan Switch House binasının performans, enstalasyon ve izleyici etkinlikleri açısından daha verimli alanlar sunacağı belirtiliyor; bu yönüyle ben de başarılı bir girişim olduğunu düşünüyorum. Gagosian Gallery’deki Jenny Saville sergisi de yine ajandamın iyilerinden. Klasik nü formlarının, soyut desenler ile buluştuğu çalışmaların dramatik yönü oldukça güçlüydü. Son durağım olan Serpentine Gallery ise favori sanatçılarımdan Alex Katz’ın sergisini izleyiciyle buluşturmuştu. Stabil boya düzlemleri ve yoğun kontur çizgileri ile tanıdığımız Katz’ın sergideki portreleri, sanatçının çağdaş imge yaratıcısı kimliğini öne çıkartmış.
