Gezi olayları ülkenin entellektüel gündemini de canlandırdı. Çağın çetrefilli sorunları Türkiye’de tartışmaya açıldı. Doğrusu hangi topa gireceğime karar vermekte zorlanıyorum. Çok sevdiğim konular var.
Biri modern toplumda seçim-sokak dengesinin kurulmasıdır. Bir yanda seçmenin çoğunluğunu temsil eden yönetim; öte yanda tavrını kamusal alana taşıyan azınlık... Bu ilişki nasıl düzenlenmelidir? Maalesef Türkiye’nin geçmişi çok kötü örnektir.
Geri planda kamu çıkarının tanımlanmasındaki zorluklar yatar. Toplum-birey çelişkisini özetler. Çoğunluk yeterli mi? Bireyin veto hakkı olmalı mı? Hangi koşullarda? Bunlar Türkiye için yeni kavramlardır.
Üçüncü yol
Neyse, sizi teorik konularla sıkmak istemiyorum. Onun yerine Gezi ve AKM etrafında oluşan toplumsal ve siyasi kutuplaşmaya bir çözüm yöntemini kayda geçirmek istiyorum. Daha önce başkaları da seslendirdi.
Sorunu vazedelim. Hükümet Taksim meydanının düzenlenmesini olağan yönetim yetkisi içinde görüyor. Direnenler ise meydanın yeni şeklinin kendilerine sorulması gerektiğine inanıyor. Nasreddin hoca “ikiniz de haklısınız!” derdi.
Bu hali sorun çözümsüzdür. Çünkü geri adım atmak iki taraf için de mağlubiyettir. Mecburen olay uzar. Gerginlik büyür. Başka alanlara sıçrar. Tek çare iki tarafın da taviz verdiği bir üçüncü yolun bulunmasıdır.
Mimari yarışma
Çıkış noktasıa Taksim bölgesi yerleşim planı ve İstanbul operası için uluslararası mimari proje yarışması açılmasıdır. Maddi ödüllerin büyük ustaları cezbedecek düzeyde saptanması iyi olur.
Şartnamenin hazırlanması ve yarışma jürisi kritiktir. Mutlaka sivil toplumu ve direnen kesimleri kapsamalıdır. Jüri ilk sıralamayı yapar. Ardından projeler kamuoyunun değerlendirmesini sunulur. Vatandaşın eğilimleri saptanır.
Nihai kararı kim verecek? Bence ikincildir. Referandum, gene jüri, belediye meclisi, hatta doğrudan hükümet olabilir. Her durumda İstanbul dünya çapında bir meydana ve operaya kavuşur. Türkiye katılımcı demokrasi yolunda önemli bir adım atar. Ne dersiniz?
Bir çözüm önerisi
Haberin Devamı
