Hiçbir şeyin hakikisi olmadan yaşıyoruz…
.
Vatan Haber
Kağıttan çiçeklerin dibine su dökerek geçiriyoruz hayatımızı…
Fark etmiyoruz bile, bunun bizi yalanlarla oyalanan, hayatını yalanlarla şekillendiren birer sahtekâr yaptığını.
Kendi hayatını, kendi zamanını çalan, en büyük yalanları kendine söyleyen ama bununla başkalarını kandıracağını sanan, kağıttan çiçekler eken yalnızlarız hepimiz.
Gerçek olması gereken her şeyin yerine sahte olanını koyuyoruz.
Hiçbir şeyin hakikisi olamadan yaşıyoruz…
Ne hakiki bir aşık oluyoruz, ne hakiki bir aşk acısı çekiyoruz…
Ne hakiki bir savaşcı ne hakiki bir korkak olabiliyoruz…
Hiçbir şeyin hakkını veremiyoruz.
Ne yaparsak yapalım aslında ötekisi olduğumuzu biliyoruz…
Ve belki de en hakiki acımızı aslında bunu bildiğimiz için yaşıyoruz.
Sonra bir gün, gerçek bir şey olsun istiyoruz hayatımızda...
Ama, sahtelerinden belki daha kısa ömürlü, yaprakları daha ince, dalları daha kırılgan, ama kavgalarla, aşklarla, isyanlarla dolu dolu yaşanan gerçek bir hayatı, kağıt çiçeklerden bahçemize nasıl yerleştirebileceğimizi bilemiyoruz.
Duyguları, zaafları, ihtirasları, istekleri, öfkeleri, düşmanlıkları, dostlukları, kırılgan yanları olan bir hayatı nasıl yaşayacağız?
Bunları hayatımıza doğru bir şekilde nasıl yerleştireceğiz?
Kimlerle paylaşacağız duygularımızı?
Her şeyin sahtesini ezbere bilen bizler, gerçek duygularımızı nasıl yaşayacağımızı hiç bilmiyor gibiyiz.
İç içe geçmiş, birbiriyle sarmalanmış bir sürü sahte duygumuz var…
Ve yerlerine gerçeklerini nasıl koyacağımızı bilmiyoruz.
Bilmiyoruz çünkü yalnızlıkla kağıtlaşmak arasında seçimimizi, yalnız ve gerçek olmaktan yana yapamıyoruz.
Yalnız kalmayı göze alamadığımız için sahte olmayı göze alıyoruz.
Ne yazık ki bu kağıttan çiçekler bahçesinde “gerçek olanlara” pek dostça davranmıyorlar çünkü, hoyratlaşıyor ve yalnızlaştırıyorlar.
Biz bu yüzden korkup sahteleştikçe de huzursuz, mutsuz, yalancı oluyoruz.
Zekaya, zarafete, zevke yer vermeyen, kağıttan çiçeklerle dolu bir bahçede biz de zekamızdan, zarafetimizden, zevkimizden soyunuyoruz.
Kaçımızda bu sahte bahçede sahte duygularla yaşamayı, başka bir kağıttan çiçek olmayı reddedecek güç var?
Çoğumuzda yok.
İçimizde o istek var belki ama bunu gösterecek gücümüz yok.
Ama hayat sandığımız bu yapaylığa dokundukça o pütürlü kağıdın ruhsuzluğu da bizi kurutup öldürüyor.
Her şeyin yalan, her şeyin sahte olduğu bilmek utandırıyor insanı.
Aşkımız yalan, sevgimiz yalan, kahramalığımız yalan, övünmelerimiz yalan, acılarımız yalan.
Ben kendi gerçeğimi yaşamak istiyorum artık…
Kağıttan bir çiçek olmak istemiyorum.
Ben sahici olmak istiyorum.
Ama biliyor musunuz buna cesaret eden hangimiz olursa olsun, bu cesaretin birçok cezası olduğu gibi bir de ödülü var.
O da gerçek bir çiçek olmayı göze alırsanız, size ne kadar kızarlarsa kızsınlar, ne kadar yalnız bırakmak isterlerse istesinler hiçbir zaman bir bahçenin kenarında boynu bükük kalmıyorsunuz.
Gerçek, güçlü ve cesur oluyorsunuz.
Yapraklarınız dökülse, dallarınız kırılsa da hep yeniden çiçek açıyorsunuz.
Siz sahicisiniz çünkü.
Her mevsim yeni baştan yaratılıyorsunuz.
Kağıttan çiçekler ise hiç yapraklarını dökmüyorlar, hiç örselenmiyorlar ama hiç de yeni çiçek açamıyorlar.
Onların cezası da o…
Hiç değişemiyor, hiç tazelenemiyorlar…
Size bir şey söyleyeyim mi?
Bazen birbirine benzer şeyler yazdığımı düşünüyorum…
Çünkü kağıttan çiçek olmak kağıttan çiçekler arasında yaşamak çoğu zaman aynı yazıları yazdırıyor insana…
Ama belki bir kelime belki bir cümle belki bu sefer ki yazı bir yerlerimizde gizlenip duran canlanma isteğini besler diye, razı ediyor beni hep aynı gözükme riskine…
Buna değdiğini biliyorum…