Aşk bir sevgili olmadığında, devrim amacını unuttuğunda en saf halindedir...
.
Vatan Haber
Mısır’daki devrimin birinci yılı doldu...
Geçen sene 25 Ocak’ta başlayan ayaklanma, 11 Şubat’ta Hüsnü Mübarek’in devrilmesiyle şaha kalkmıştı.
Cengiz Çandar, devrimin 1. yılında Tahrir Meydanı’na gitmiş.
Devrimin hâlâ devam ettiğini, çok uzun yıllar da devam edeceğe benzediğini yazmış...
Mısır’da halk yaşadıklarına “Arap Devrimi” diyormuş hatta “Arap Baharı” denmesi onları sinirlendiriyormuş...
Tahrir Meydanı yine kalabalıkmış...
Askeri Konsey’in varlığına sol ve liberal gençler kızıyormuş...
Ortada bir devlet olmaması, Mısır’ı kimin yönettiğinin belirsiz olması herkesi huzursuz ediyormuş...
Bunları okurken, bir taraftan da pencereden pazartesiden beri aralıklı da olsa hiç durmadan yağan karın şehri nasıl bembeyaz bir tülle kapladığına bakıyordum...
İnce ince yağmaya devam ediyor kar hâlâ...
Mısır’daki gençleri düşündüm...
Türkiye’deki gençleri düşündüm...
Sonra aklımdan şu geçti; aşkı ve devrimi seviyoruz... Seviyoruz ama aşkın kendisini bir kadından ya da bir adamdan, devrimin kendisini de amacından daha çok sevdiğimize çok sık rastlıyoruz.
Öyle değil mi?
Aşka aşık olan ne çok kişi var...
Ya da devrimin kendi içinde taşıdığı coşkuyla tutuşan ne çok genç var...
Che Guevara, Küba devrimi başarıya ulaştığında başka dağlara devrim aramaya gitmemiş miydi?
Ya da Mecnun Leyla’yı bırakıp aşkın peşinde yanmamış mıydı?
Erkeksiz ya da kadınsız bir aşk, aşkların en yakıcısı, amacına pek aldırmayan bir devrim, devrimlerin en ateşlisi çünkü...
Saf aşkı arıyorsanız... İçine kıskançlığın, sıkıntının, acının, öfkenin, özlemin, kederin karışmadığı, o el değmemiş duyguyu istiyorsanız, bunu ancak tek başınıza, bir sevgiliyle paylaşmadan yaşayabilirsiniz...
Aşk bir sevgili olmadığında, devrim amacını unuttuğunda en saf halindedir...
Sevgili aşkın, amaç devrimin saflığını bozar çünkü...
Aşkın kendisinde billurlaştığı bir sevgili ortaya çıktığında, aşkınız yeryüzünde yalnızca bir tek kişinin yüzünü ve gözlerini görmek için yanıp tutuştuğunda, aşka dünyanın kapıları kapanır... Eşiğinde beklenecek tek bir kapı vardır artık...
O kapıdan bir başka kişinin girdiğini görürseniz kıskançlıktan kahrolursunuz...
Kapı zamanında açılmazsa kederden kavrulursunuz...
Şefkatinize vahşet, özleminize öfke karışır...
Devrimde amacınıza ulaşmak istediğinizde, o amaca uygun stratejiler yapmanız, planlar kurmanız, duygularınızdan çok aklınıza güvenmeniz gerekir...
Bir şenlik ateşinde biraz sonra gelebilecek ölüme omuz silkerek dans etmek yerine yalnız bir odada saatlerce çıkış yolları aramanız gerekebilir...
Peki ama aşkın ve devrimin en güzel hali, en saf hâli midir?
Bunun asıl cevabını, aşkı bir sevgiliyle devrimi bir amaçla yaşayanlar bilir...
Mecnun, bir kadının usulca sokulup ‘seni seviyorum’ dediği andaki o ilk itirafın yarattığı titremeyi, ilk dokunuşun getirdiği heyecanı, öpüşmenin lezzetini, bir başka bedende yok olmanın hazzını, bütün dünyayı küçümseyerek el ele dolaşmanın mutluluğunu, bir şarkı dinlerken sevgiliyi özlemenin hüznünü, kıskançlığın vahşi ve saldırgan kederini bilmez...
Bilmediği için sevgiliyi değil aşkı arar...
Amacını belirleyememiş devrimci, bir amaca doğru adım adım yürümenin gücünü, amacının doğruluğuna inanmanın getirdiği güveni, amaca yaklaşmanın sevincini, amaca ulaşmak i kendini bile yakmanın şehvetini, o amaca giden yoldaki muhteşem kararlılığın hayatı sarsan depremini bilmez...
Bilmediği için amacını değil devrimini arar...
Umarım Mısır’daki gençler gerçek aşıklar ve gerçek devrimcilerdir...
Amaçlarını unutmaz, mücadeleden yorulmazlar.
Mücadelelerini, amaçlarını gözden kaçırmadan sürdürürler.