Savaş hevesi mi?
.
Suriye’deki kriz bir iç savaş boyutuna ulaşmaya başladığından beri sınırdaki toprağımıza mermi düşüyor. İlk kez can kaybı oldu ve kuşkusuz Türkiye’nin buna tepki göstermesi gerekirdi.
Olayın topçu hatasından kaynaklanan bir kaza mı yoksa Türkiye’yi Suriye’ye askeri müdahaleye zorlamayı amaçlayan bir “provokasyon” mu olduğu bilinmiyor.
Türkiye ile Suriye’deki Esad yönetiminin “sıcak” çatışmaya girmesinden fayda umanlar kuşkusuz vardır.
Böyle bir savaş hâlininin Esad’ın gidişini daha da kolaylaştıracağını düşünenler olabilir. İran’ın da krize karışması hâlinde, oradaki rejimin de böyle büyük bir çatışma ortamında gidebileceğini hesaplayanlar da olabilir.
İsrail “şahinleri” bu yolla, kaçınılmaz gördükleri bir bölgesel savaşı daha erkene almayı da hesaplıyor olabilir...
Orta Doğu, siyasetin savaşla, şiddetle yapıldığı bir bölge. Siyasi hedefleri çok kan dökülmesini sağlayarak gerçekleştirme geleneğine bağlı güçlerin etkili olmaya devam ettiği bir bölge.
Türkiye’nin Suriye’ye “saldırması”nı öngören bir planın Batı merkezlerinde şu anda yürürlükte olduğuna ilişkin kanıtlar bulunmuyor.
Tam tersine, uluslararası toplum, güçlü başkentler, bölgenin büyük bir yangın alanına dönüşmeden değişmesi yönünde tavır alıyor.
Bu manzarada kimse açıkça savaş taraftarı görünmüyor.
Ancak Türkiye’de böyle bir savaşa hevesli görünen bir dil, bazı çevrelerde kendini belli ediyor.
Bu dil, Kuzey Irak’ta Kürdistan oluşumuna karşı da kendini göstermişti.
Bu dil, zaman zaman bazı yazarların “Türkiye’nin yeniden imparatorluk hinterlandı yaratması” gibi özlemlerinde de ortaya çıkıyor.
Türkiye’nin Suriye politikası bu heveslerin sahipleri için uygun bir ortam yarattı. Ama Türkiye’nin, Ankara’nın savaşa hevesliymiş gibi bir görüntü vermeye hakkı yoktur.
Tam tersine, Türkiye’nin Suriye politikası da, bölgedeki değişimlerle ilgili “demokrasiye destek” politikası da her türlü “savaş hevesi” görüntüsünden arındırılmakla daha güçlü olacaktır, dünyadan da destek alacaktır.
Türkiye en son 1974’te Kıbrıs savaşını yaptı. Kazandı mı?