Bugün yine bir korku günü
.
Bugün korkmamızın nedeni, Alman Meclisi’nin Ermeni soykırımı kararını oylayacak olması.
Belki siyasi ve diplomatik baskılar sonuç verir, bugünü de atlatırız. Ama bu meseleyi kendimiz düzeltene kadar korkmaya devam edeceğiz.
Şu ana kadar onlarca parlamento, ülke benzer kararlar aldı. Her seferinde aynı heyecanı yaşadık, her seferinde benzer tepkiler gösterdik.
Almanya Meclisi’nin neden şu anda böyle bir meseleyi gündeme getirdiğine gelince cevabı da pek karmaşık değil. Son dönemdeki inişli çıkışlı ilişkiler dolayısıyla karşı taraf “zayıf” bir noktaya vuruyor.
Ermeni soykırımı veya kıyımı veya büyük felaket Osmanlı’nın son döneminde İttihat ve Terakki yönetiminin işlediği bir suçtur.
Bu suçun yansımalarının Türkiye Cumhuriyeti’nin üzerine sıçramasının nedeni de tümüyle, evet tümüyle Ankara’daki değişik siyasi iktidarların yanlışlarıdır.
Bir insanlık suçunun, yüzyıl sonra Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlarının, Türklerin ve Kürtlerin üzerine yapışmasının hiç bir anlamı yoktur. Ama bu durumun esas sorumlularının da kendi içimizde olduğunu bilmek zorundayız.
2008’de Ankara önemli bir hamle yaptı, bugünkü Ermenistan’a elini uzattı. Dönemin cumhurbaşkanı Abdullah Gül Erivan’a gitti, İsviçre’de görüşmeler yapıldı, bu görüşmelere Amerikan yönetimi adına dışişleri bakanı Hillary Clinton da katıldı.
Buradan bir “dostluk” çıkmasını engelleyen, girişimlerin sonuç kalmasına yol açanın bugünkü Ermeni yönetimi olduğu da doğrudur.
Sonuçta Türkiye’nin bu korkudan kurtulması, tarihi gerçeklerin tarih olarak yerli yerine oturtulması da sağlanamamıştır.
Yüzyıllık yanlış politikaların tek bir hamlede düzeltilebilmesi de kolay değildir. Bu yüzden Ermeni meselesi de Türkiye’nin zayıf noktalarından biri olarak kalmıştır.
Almanya’ya “neden zayıf bir noktamıza vuruyorsun” diye sitem etmemizin, kızmamızın da fazla bir anlamı yok. Bir çatışma varsa zayıf noktalar aranır, bulunur.
Buradaki zayıflığımızı kendimiz ortadan kaldıramıyorsak kimseye söyleyecek bir lafımız da olmaz.