Bir ışık olabilir mi?

Meclis Başkanı Çiçek’in, TBMM Anayasa Yazım Komisyonu’nun önemli bir gelişme sağlayamadığını ilan edip havlu atmasıyla yeni anayasa umudu en az iki yıl ertelenmişti.

Temsil niteliğinin yüksekliğiyle övünülen bu Meclis’in de medeni bir anayasa üretememiş olmasının bütünüyle siyasetin ayıbı olduğunda bir kuşku yoktur.

Muhalefet, bu ayıbı kendi üzerinden atmak için AKP’nin getirdiği başkanlık sistemi ve yüksek yargının tek organda toplanması önerilerini bahane ediyor.

Bu iki konudan, yüksek yargıyla ilgili olanı nispeten daha az, başkanlık sistemi meselesi ise daha çok telaffuz ediliyor.

Komisyonun AKP’li üyeleri başkanlık sistemini de yüksek yargı reformunu da geri aldı. Meclis Başkanı da, önce üzerinde anlaşma sağlanması kolay olan maddelerin tamamlanması, tartışmalı meselelerin “yukarı”ya gitmesi ve ortaya bir ana yapı çıkması için çaba gösterdi.

Somut adımlar gerekir

172 maddelik bir taslağın 60 maddesinde anlaşma, 112 maddesinde “anlaşamama” bir başarı değildir. Yazılmış 112 maddede muhalefet şerhleri olması, şerhleri koyanların uzlaşma eğilimi olmadığını gösterir.

Medeni ve demokratik bir anayasada bulunması gereken maddeler üzerinde çalışmayı kilitlemek muhalefetin sorumluluğundadır.

Meclis Başkanı’nın anayasa çalışmasını bu aşamada tatil etme eğilimi üzerine, muhalefet partilerinin sözcüleri çalışmanın devam etmesi için bazı adımlar attı.

Ancak bu noktadan bir ışık doğabilmesi için somut adımlar gerekiyor. Tekrar toplanıp, aynı pozisyonlarda ısrar edilerek bu kilit çözülmez.

Eğer komisyonda muhalefet şerhlerinin, sadece kilitleme amacıyla konulanları kaldırılır, gerçekten tartışılmaya muhtaç birkaç madde seçenekli olarak ana komisyona gönderilirse bir gelişme sağlanmış olur.

Muhalefet sözcüleri kendi üzerlerindeki vebali atmak için “biz çalışmaya devam etmek istiyoruz, ayıp bizde değil” demenin ötesine geçmedikçe de vebal onların üzerinde kalacaktır.

Bu aşamada net bir ışık görünmüyor, “ayıp” hâlâ bütün siyasetin malı olarak ortada duruyor.