Ölüm ve yaşam arasında çaresiz kalmak...

Aslında son günlerin popüler kitaplarından biri üzerine yazmayı düşünüyordum. “İstemesini bilirseniz elde edemeyeceğiniz şey yoktur” diyen çok satan bir kitap bu. İş hayatından sağlığa kadar bu sloganı doğrulamak için bilmem kaç kişinin ballandıra ballandıra anlattığı deneyimlerine yer veren... Ve tahmin edeceğiniz üzere kitap hakkında iyi şeyler düşünmüyorum. Nasıl düşünebilirim ki! Her şeyden önce kitap, dünya nüfusunun sadece yüzde 1’lik kısmını oluşturan kesimin dünya gelirinin yüzde 96’sına sahip olmasını bir erdem olarak yorumluyor. Böyle bir söylemin karşısında ekonomi-politik analizlerden, kapitalizmin ahlak anlayışından, sosyal devlet ilkesinden, sınıf çatışmasından, bant sisteminden, know how’dan bahsetmeye bile gerek yok. Herhalde dünya, böyle bir bakış açısından rahatsız olmasa da medet ummamayı çoktan öğrendi.

Ama bu da değil beni rahatsız eden... “Hedeflersen ya da gerçekten istersen elde edersin” diyerek özetlenen ve aslında bal gibi bir sabit fikirlilik olan bu klişe söylemi para kazanmak hatta birini kendinize zil zurna aşık etmek için kullanabileceğinizi iddia etmeleri de rahatsız edici değil. Bu sözler insanı en fazla gülümsetir! Ama aynı mantığı sağlığa uyarlamak! Çünkü “istemesini bilirseniz sağlığınıza kavuşursunuz” demek aynı zamanda “istemeyi ya da dilemeyi bilmediğiniz, beceremediğiniz için hastasınız” anlamına gelir ki, kimsenin buna hakkı yok. Bunun üzerine sayfalarca yazabilirim. Ama bir ilköğretim öğrencisi olan Berfin’in kompozisyonu sayfalarca anlatacaklarımı bir çırpıda özetliyor. Ege Organ Nakli Derneği’nin hazırladığı bir kitapta yer alıyor bu kompozisyon. (Bu kitabı bana, İzmir Tepecik SSK Hastanesi’nin Organ Koordinatörü Süleyman Tilif ulaştırdı. Öğrendim ki görevinden alınmış, üstelik yerine yeni bir organ koordinatörü de atanmamış. Mesleğini aşkla yapan Tilif’in bunu pek de “istediğini” sanmıyorum.)
Berfin, bu yazıyı organ bağışının önemini anlatmak için kaleme almış. Ama sonuçta günümüzde çok unuttuğumuz bir noktaya gelmiş, insanın dünyayı değiştirebileceğine ve sadece kendisi için değil başkaları için de yaşayabileceğine...

İşte Hasan Tahsin İlköğretim Okulu 8/C sınıfı öğrencisi Berfin Yaşar’ın muhteşem kompozisyonu:
“Kendimi bildim bileli eksik yaşadım. Yaşamı tek bir açıdan görebilen, küçük bir pencereden bakıyorum dünyaya. Küçük yüreğim, beni yaşatacak kadar güçlü değil artık. Gözlerim günden güne kararıyor.
Çok şey istemiyorum oysa. Sadece benimle birlikte çarpabilecek bir yürek... Toprağın altındaki karanlığı değil, yağmurun ardından çıkan güneşi ve gökkuşağının renklerini görebilmek umudum. En çok istediğim de sevebilmek. Çünkü ölümün soğukluğu, kalbimin sıcaklığını azalttı. Bu koşullarda sevgi dolu olmak çok zor. Her gün yanından birilerinin daha eksildiğini göre göre... Düşündürücü olan bunların hiçbiri değil aslında. Düşündürücü olan her gün aynı sahneyi binlerce kişinin paylaşıyor olması. Peki ya bunun suçlusu kim? Bizler mi, yoksa bizleri unutup yazgımızla baş başa bırakanlar mı?
Çok mu zor sizce, yalnızca bir insanın karanlığına yıldız olmak, bir cana can katmak!
Kendinizi bizim yerimize koyduğunuz zaman bunun ne kadar önemli olduğunu görürsünüz.
Çoğu kişiye bu zor gelir, hatta olanaksız. Öyle ki yüzyılda bir kahraman çıkması gibi bir şey. Biri çıkar ve birçok insana yaşamın kapısını aralar. İşte organ bağışıdır bu. Yazmaktan yoruldum. Başımı yastığa koyup uyumak istiyorum. Bu kahraman bu kez gerçekten de geç kaldı. Artık günler ‘Belki yarın’ demekle geçmiyor. Anladım ki insan, her zaman kaderini kendi belirleyemiyormuş ne yazık ki... Elimizde olmayan şeyler de varmış; ölüm ve yaşam arasında çaresiz kalmak gibi...

(Not: Çocukların organ bağışı üzerine kaleme aldıkları metinlerden oluşan bu kitapçığı Ege Organ Nakli Derneği’nin www.bircanacankat.com sitesinden isteyebilirsiz.)