Şöhrete tamah etmeyen kaç kişi vardı kaç kişi kaldı şimdi?

İşte, Tarık Akan’ın aramızdan ayrılışının haberini aldığımda aklıma ilk gelen bu soru oldu. Tarık Akan’ı eşsiz kılan sahip oldukları değil, onları bir kenera bırakışındaki cesaretti. Hem yakışıklı hem ünlü hem varlıklı iken, krallar gibi saltanatının keyfini sürmek varken, karşısına çıkan tüm iktidarların yanlışlarına, haksızlıklarına karşı durmuş ve gözünü kırpmadan sahip olduklarının üzerine basarak halkın içinde olmayı seçmiş bir cesur yürekti O. Kaybedecek şeyi olmayanların savaşa girmesi kolaydır ama zengin sofrasından kalkıp, açlar için açlığı göze almaktır yürek isteyen. O tüm egemenlerin ezberini bozacak kadar cüretkârdı. Çünkü o, sadece halkın varettiği şöhretinin saltanatını süren bir yıldız değil, halktan aldığını yine halk için sokağa atan bir kahramandı. O eşsiz, benzersiz “Tarık Akan”dı.

Benim kuşağım oyuncular, Yeşilçam’la birlikte büyüdü, çalıştı, yetişti ve köprü oldu. Biz aramızda ikiye ayrıldık. Haksızlıklara susamayan, bugünün çetin siyasi ortamında bile sözünü sakınmayalar ve bir de kendinden önceki abi ve ablalarının çektiği sıkıntıyı çekmek istemeyenler. Hemen bir liste yapabilirsiniz kafanızdan, eminim. İki düzene uygun tatlı lafla gemimizi sakin sularda yürütebilecekken, kendimize zarar vere vere doğru bildiğini söyleyen, bir Tarık Akan olmasak da, aynı yolda, sahip olduklarından vazgeçebilme pahasına, elimizi taşın altına koyan, kadından çocuğa bu ülkedeki mağdurların sesi olmaya çalışan, itiraz eden, yeri geldiğinde isyan eden küçük bir grubuz belki ama varız. Yolun başında, Tarık Akan ve aynı yürekteki arkadaşlarının yaşadığı sıkıntıları görüp, suya sabuna dokunmayı reddeden arkadaşlarımızsa, elbette ülkede yaşananlardan kendilerini koruma konusunda çok daha becerikliler şimdi. Peki ya yeni nesil genç oyuncular? Şöhret güzeldir, sevilir. Ama “tamah etmek” başka bir şeydir! Elindekini korumak uğruna, başkalarının yaşadığı haksızlıklara itiraz edecek, yeri geldiğinde işsiz kalmaya, yeri geldiğinde en ağır ithamlarla suçlanmaya, ama “ben mi kurtarıcam ülkeyi” demek yerine “bir nebze faydam olur mu bu ülke insanı“ için diyebilecek kaç kişi kalacak acaba? Partiler, arabalar, giysiler, tekneler, derken, haksızlığa “hayır” demek için bunlardan vazgeçebilecek kaç kişi çıkacak ki? Kaç kişi vardı şöhrete tamah etmeyen ve kaç kişi kaldı şimdi?