Bugün 23 Nisan...
.
23 Nisan kutlamaları “Şehitler” gerekçe gösterilerek çocuklarının elinden alındı. Meclis’in tüm vekillerine soruyorum şimdi; hadi resepsiyonu iptal ettiniz, çocuklardan ne istediniz?
Çocukken, bana sevildiğimi, ülkemde güvende olduğumu, çocuk olmanın önemli olduğunu hissettiren, her zaman büyük coşkuyla kutladığım bayram... Bugünün büyüklerinin anılarında, sabah okula koşmak, şiirlerle coşmak, bandolarla sokakları dolaşmak, TRT’de tüm dünya çocuklarının özene bözene hazırlanıp katıldığı dans gösterilerini izlemek, Başbakan’ın koltuğuna oturan çocuğu kıskanıp “Ben olmaydım şöyle şöyle derdim” diye iç geçirmek... Ve bugün... “Şehitlerimiz” sebep gösterilerek, bu ülkede bayramı en çok hak eden çocuklara bu güzel hisleri çok gördüler. Nişanlar, düğünler, maçlar gırla giderken, bir tek çocuklar bayram etmesin istediler. İlk çıkış amacı Kurtuluş Savaşı’mızda şehit düşenlerin çocuklarını kucaklamak olan bu bayram, “Şehitler” gerekçe gösterilerek çocuklarının elinden alındı.
Ülke vekillerden ibaret değil
Biz hayatımıza devam ederken, bayrak inmesin bayramlar bitmesin diye bu toprağa canlarını kurban edenler, kendilerinden sebep memleketin en büyük bayramının kutlanmadığını bilseler, haklarını helal ederler miydi acaba? “Kıyak emeklilik” dışında ortak karar alamayan vekillerimiz, şimdi kuruluşunu kutlamaya zahmet etmedikleri Meclis olmasa, o şişkin maaşları nerden bulacaklardı acaba! Üstelik planlanan hiçbir kutlama iptal edilmemişken, bir tek “23 Nisan” resepsiyonu ile artık tüm dünyanın kabul edip, katılarak kutladığı çocuk gösterileri eğlence kabul ediliyor. Bizim yerimize Almanya, Kanada daha fazla hazırlık yapıyor. Anlaşılıyor ki, bu ülkede bir çocuk olmak, bir de halkın egemenliği rahatsız ediyor.
Elbet bu ülke Meclis’in vekillerinden ibaret değil. Ulu Önder, ulusal egemenliği de çocukların bayramını da vekillere emanet etmedi. Vatanı da bayramı da halka emanet etti. Vekil dediğin bugün gelir yarın gider. Neler neler gördü bu gözler... Payidar kalacak olan, Türkiye’dir; 23 Nisan da ilelebet bizimledir. Çocukluğunun en güzel hatıralarını “23 Nisan” bayramlarında geçirmiş, 2009 yılında 60 ülke çocuğuyla birlikte el ele, sahnede bu büyük kutlamanın keyfini yaşamış, öyle tematik çocuk kanalında değil TRT 1 aracılığıyla bunu canlı paylaşmış ve çocuğunu bile 23 Nisan günü doğurmayı seçmiş bir anne olarak, iktidarından muhalefetine, 23 Nisan için sus pus kalan Meclis’in tüm vekillerine soruyorum şimdi; hadi resepsiyonu iptal ettiniz, çocuklardan ne istediniz? Her gün kurşunlarla ölen, tecavüz edilen bu ülkenin çocuklarına neden bir günlük mutluluk vermediniz? Şehitler için iptal ettiğiniz resepsiyon yerine şehit çocuklarını neden davet etmediniz? Terör yüzünden kaybettiğimiz güvenlik itibarımızı bir nebze inşaa edebilmek için, niye tüm dünya çocuklarını görkemli bir kutlamada bir araya getirmeyi denemediniz? Tüm okullarımızı organize edip büyük bir projeyi neden hayata geçirmediniz? Neden bu ülkenin çocuklarını ATA’mızın binde biri kadar sevmediniz!