Haberin Devamı
Ankara'daydım.
Büyük Sinema pasajında bir kitabevine giderdim her gün.
Adı Sergi Kitabevi'ydi.
Orada bize dünyanın kapılarını aralayan kitaplara, uzunçalarlara dalar giderdim.
Sonra kitabevinin sahibi Erdal Öz'le konuşurdum.
İçim aydınlanırdı.
Ankara'daydım.
Erdal'la akşam yemeklerinde buluşurduk. Birbirimizin evinde kalırdık. Ona türküler çalardım.
Hayattan, edebiyattan, varoluşçuluktan, Nazım'dan, sosyalizmden, devrimden söz ederdik.
İçim ısınırdı.
Ankara'daydım.
12 Mart gelmişti, demir parmaklıklar arkasına düşmüştük.
Hepimize olduğu gibi Erdal'a ve ailesine de zulmediyorlardı.
Bir gün havalandırma saatinde tek kişilik hücrenin penceresinden bir ses adımı seslendi.
Baktım. Küçük pencerede Erdal'ın eşini gördüm. Onu da hapsetmişlerdi.
Zaten o günlerde hep içim ürperirdi.
Ankara'daydım.
Erdal'la birlikte bir dostun evine gittik. Orada Samiye ile tanıştı, sonra evlendiler.
İsveç dönüşü bir ara İstanbul'da evlerinde kaldık.
Her fıkra anlatışında kahkahalarla gülerdim.
İçim içime sığmazdı.
Stockholm'deydim.
Türkiye'ye gelemediğim için Erdal benim adıma Unkapanı'ndaki plakçılarla boğuşur, haklarımı korumaya çalışır, sık sık yazdığı mektuplarla bana cesaret verirdi.
İçim minnetle dolardı.
İstanbul'daydım.
Erdal kitaplarımı yayınlamaya başlamıştı.
Onun romanlarını, hikâyelerini okurdum.
İçim kanatlanırdı.
Ankara'daydım.
Erdal hasta dediler.
Telefon ettim. "Ciğerimin birini aldılar" dedi.
"Seni görmeye geleyim" dedim.
"On beş gün sonra" dedi.
İçim sızlıyordu.
İstanbul'daydım.
Akşam acı acı çaldı telefon.
"Erdal Öz öldü!" dediler.
Bir cam kırıldı birden, bir martı çığlık attı, bir sazın teli koptu!
Kırk yıllık anılar geçti gözümün önünden.
"Seni hiç unutmayacağız namuslu, yürekli, yiğit arkadaşım benim" diye mırıldandım.
İçim kan ağlıyordu.
