Yeterince dindar olmasam da dini bilmiyor değilim…
Güçlü bir inanç damarımın olmasından sanırım kurallarına bütünüyle uymadığım halde adetlerini hep çok severim dinin.
Üstelik dine ve dindarlara yakın da büyümedim.
Ama bayramların bayram gibi yaşandığı bir evde geçti çocukluğum.
Babaannemin bayram sofrası kurup hepimizi heyecanla beklediği, bizlerin de, hala hatırladığım zaman burnumun direğini sızlatan bir özlem duyduğum bir sevinçle ona gittiğimiz bayramlarla büyüdüm ben.
Bayramları, bayram sabahlarını, bayram namazından eve kahvaltıya dönen baba oğulları, bayramların asıl yükünü taşıyan telaşlı hanımları, kurulan bayram sofralarını, el öpmeleri, çocuklara verilen harçlıkları, bayram için alınan yeni ayakkabıları, yaşlıların onları ziyarete gelecekleri heyecanla beklemelerini hep sevdim.
İyimserlik aptalların afyonudur der Milan Kundera.
Benim aptallar kategorisine girmeye razı olacak bir iyimserliğim vardır genellikle…
Ve bayramlarda Kundera’nın ‘aptalların afyonu’ dediği iyimserlikten hep daha fazla payımı alırım.
Adetler, uğultulu bir yaşamın içinde sığındığım en huzurlu parçalardır benim için çünkü…
Köklü gelenekler beni her defasında, hep daha fazla iyimser ve mutlu yapar hayata karşı…
Sığınırım onlara…
Isınırım.
Bayramlarla ve bayram sofralarıyla kimselere göstermediğim yalnızlığımı, hüznümü acılarımı sararım…
Bayramları belki de bu yüzden bu kadar çok severim.
Sadece dışarısı değil, insanın içi de kalabalıklaşır çünkü…
Yalnızlığına mutluluk, hüznüne huzur, acılarına sevinç karışır.
Tanrının bizden aldığı çocukluğumuzu geri verdiği cömert günlerdir bayramlardır.
Mutlu, düşmanlıktan, kızgınlıklardan uzak, nefretten arınmış uyanır insanlar…
Tertemiz, özenli giyinir…
Kanlı düşmanlar bile birbirine selam verir karşılaştıklarında…
En yoksulumuz bile ‘zengin’ bayram sofrası kurar…
Mahallenin hırçın gençleri düzgün taranmış saçları ve temiz kıyafetleriyle köşe başlarında toplanır…
Hâlâ böyle sokaklar olduğunu biliyorum…
Bunu bilmek bayramları güzelleştiriyor doğrusu.
Yaşlıların yaşlılığın tadını çıkardığı günlerdir…
Çocukların sokakları şenliğe verdiği…
Eğlencenin günah değil de ibadet sayıldığı bir iki gün yaşanır bayramlarda.
Herkesin efendi, herkesin anlayışlı, herkesin kibar olduğu günlerdir…
Annelerini, babalarını, çocuklarını kaybetmiş olanlar, belki biraz isyan eder gözyaşlarıyla…
Madem bayram, ben niye bu kadar eksiğim diye…
Tanrı bu isyanı hoş görür.
Kaybettiklerimiz çok uzaklardan da olsa sessizce uzanır yanımıza, ben hep buna inanırım.
Bir gülümseme dolaştığına inanırım gökyüzünde bayramlarda…
Kaybettiklerimiz gülümser bize…
Ben bayramları severim.
Bugün o bayram geldi işte…
Birkaç gün, o huzurlu günleri yaşayacağız…
Hepinize iyi bayramlar…
Mutluluğun ve huzurun tadını çıkarın...
Küçük bir not; bu yazı eski bir bayram yazısıydı....
Bayram sonrası görüşmek üzere...
