Olmak ya da şekil almak

İnsan zamanla oluyor ya...

İyi-kötü ama bir şey oluyor!

Katıyor...

Atıyor...

Saçıyor...

Zamanla ortaya karışık bir şekil çıkıyor...

Amorf da olsa...

Bir estetik harikası da...

Duygu mu istiyorsun?

Dramatik ya da şaşırtıcı;

Şaşırtacak kadar aşağılarda kalabilirsin...

Dedim ya, iyi-kötü bir şekil alırsın...

İşte o yolda...

Olurken yani:

Başa çıkabilmeyi öğrenirsin...

Yıllar sorunlara bakışını hafifletse de, sana karşılığında ağır travmalar ve seni aşan sıradan angaryalar veriyor.

Sıkışıyorsun...

Sırf bunun için bile öğrenmek zorundasın.

Yoksa kaybolursun!

Hı, bunu “Öğreneyim yoksa kaybolurum” diye yapmazsın; sonuçtur aslında bu.

Yaşadıklarından ve kendinden geriye kalanlarla yarattığın bir yöntem.

Bir oyun...

Hayal gücü...

Belki de mantık!

Ben mesela...

Önce okuduğum bir “endişe” yöntemini uygulamıştım.

“Sabahları 15 dakikayı her şey için sonuna kadar endişelenmeye ayırıp gün içinde rahat edebilmeyi” öngören bir yöntem...

Çok mantıklı gelmişti bana.

Uyguladım ve gerçekten de işe yaradı.

Zorlandım ama öğrendim.

Hem günün gitmiyor hem de ertesi sabaha kadar her şey değişebiliyor...

Sonra buna bir yöntem daha ekledim.

Hani aklına tırım tırım bir sürü soru ve sorun takılır ya, onların her birini bir küçük kutucuk olarak tasarladım.

Farklı renklerde kurdelelerle fiyonk yapılmış kutular... Ama hediye paketi gibi değil.

O kutucukları hayalimde ya rafa kaldırırım; ama kendi tasarladığım asimetrik raflar var, onlara...

Ya da iki kere tıklayınca ekranda titreyen açık pencereler var ya onlar gibi pencerelerim vardır.

Onları geldikçe kapatırım.

Tekrar kullanacağım zaman, sırası ve yeri geldiğinde açar, ne yapacaksam yaparım. Ama o kutuları hiç titreye titreye bırakmam.

Gün boyu beni yemelerine izin vermem.

Hayal gücü bu.

Sınırı var mı?

Gülümhan mesela...

Onun parşömen kâğıtları varmış.

Her birinde ayrı bir sorun, ayrı bir angarya...

Onları haşur huşur rulo yapıp kaldırırmış. Bak, nereye kaldırdığını sormadım. O da, sırası geldiğinde ruloyu çekip, haşur huşur açıp artık ne yapılacaksa yaparmış...

Zamanı geldiğinde...

İşte insan zamanla oluyor da...

Ne oluyor?