Kadınlar niye ayrılamaz?

Biliyorsunuz, maddi olanakları olan kadınlardan söz ediyoruz.

İşi-gücü olan, düzgün ve sosyal kadınlardan...

Kendilerine o ya da bu şekilde kötü davranan adamları niye bırakamıyorlar?

Böyle bir sendrom var.

Var arkadaşlar...

DBS

Dana Bırakamama Sendromu...

Bugün niye bırakamadıklarını işleyeceğiz ama önce...

Önce bir durumu açıklığa kavuşturalım...

Önemli bir durum bu.

Kabullenme...

Bırakamamayı kabullenme...

Çünkü ne oluyorsa bu kabullenmeden sonra oluyor.

Şöyle birşey:

“Ya, beni sevmediğini biliyorum ama n’apayım elimde değil!”

“Bile bile gururumu hiçe sayıyorum ama kendimi tutamıyorum.”

“Ona inanmayı kendime yediremiyorum ama...”

“Kaç defa karar verdim, uygulayamıyorum.”

“Kendime söz geçiremiyorum.”

“Ondan ayrılmaya gücüm yok.”

Ha, ama onun yaptıklarına katlanmaya gücün var!

Ona kapıyı açarken kendine söz geçiriyorsun!

Yüzüne gülmeyi uygulayabiliyorsun!

Onunla yatmayı kendine yedirebiliyorsun!

Bütün bunların yanı sıra ortak bir söylem daha var:

“Aslında ben de onu sevmiyorum ama...”

Bu ve bu anlamdaki bütün düşünceleri aklınızdan geçiriyorsanız, ne yazık ki bırakamamayı kabullenmişsiniz demektir.

Ama bu var ya...

Bu kabullenmek...

Ne demek biliyor musunuz?

Sanki böyle söyleyince iş meşrulaşıyor.

Normalleşiyor ve haklı çıkıyorsunuz.

Birisiyle öyle yaşamaya devam etmek aklanıyor sanki.

Yok öyle bir şey!

Şöyle anlatayım; bir daha, “Evet korkağım” dediği zaman, bunu açık yüreklilikle itiraf ettiği için artık korkaklığı geçerli olmuyor mu?

Daha mı az korkak oluyor?

Yooo...

Bildiğin korkak işte!

Yani...

Siz de,

“Gururum kırılıyor” deyince, gurursuz...

“Elimde değil” deyince, zavallı...

“Gücüm yok” deyince, güçsüz..

“Kendime yediremiyorum” deyince, arsız...

“Kendimi tutamıyorum” deyince, iradesiz...

“Uygulayamıyorum” deyince, beceriksiz...

“Aslında ben de onu sevmiyorum ama...” deyince de şuursuz oluyorsunuz.

Yani söyleyince, gerçek anlamı hafiflemiyor.

Manası değişmiyor.

E peki, sizi böyle kim sevsin?

Niye sevsin?