"Bütün söylenecekler söylendi, bütün susulacaklar susuldu. Bütün bunlardan geriye bir şeyin külü kaldı ama neyin külü derseniz Allah belamı versin bilmiyorum. Ben iyi bir başlangıçtım sadece. Bazı insanlar sadece iyi bir başlangıç yapmasını bilirler. Sıkılırlar. Sürdüremezler." -Emrah Serbes
Kabul.
Hayatta altın kelime.
Kabullendikten sonra dünya kolay.
Sonra hazım geliyor.
Hazmetmek gerekiyor.
Kabullen. Hazmet. Devam et.
İnsan asla unutmuyor ama bu üç kelime kendini ve hayatı döndürmeye yetiyor.
Hayatta anamızı ağlatan, hayata geçememiş olasılıklardır madem...
O zaman, daha çok kabul et.
Aynadaki görüntünü kabul et.
Düzeltebiliyorsan düzelt.
Düzeltemiyorsan sev. Hazmet. Devam et.
Yaşını kabul et.
Yaşlanıyorsun evet.
Plastik cerrahi, iyi beslenme, görüntünü toparlar elbet.
Ama ruhun yaşlanıyor.
Yaşlandığını kabul et.
Hazmet.
Devam et.
Sevmiyor seni. Sevmedi. Sevmeyecek.
Kimseye kendini sevdirmek için uğraşma.
Hırs yapma. Kabul et. Hazmet. Devam et.
Aldatıldın. Terk edildin. Ortada kaldın.
N'apalım? Dünya bin yıllardır böyle dönüyor.
Savaşma. Çırpınma.
Kabul et. Hazmet. Devam et.
Hayat arka bahçesinde yeni olasılıklarla açıyor sana koynunu.
Üzüntünü sadece kendine mal et.
Duygularının sorumluluğunu üstlen.
Duygularından başkasını sorumlu tutma.
Hayal kırıklıklarından, aşkından, hırsından, hazımsızlığından...
Becerdiklerini nasıl kendine saklıyorsan, beceremediklerin de senin.
Kimsenin suçu değil hayatının bu hali.
Kimse hayatını değiştirmek zorunda değil.
Şimdi derin bir nefes al.
Aramaktan vazgeç.
Kabul et.
Hazmet.
Devam et.
Yeniye yer aç.
Terk et.
Devam et.
Ben bunları her düşer gibi olduğumda yüksek sesle kendime söylüyorum.
Etrafımdakilere söylüyorum.
Okurlarıma söylüyorum.
Bazen dalga geçiyorum NEEEEEĞXT! diye.
Tam da bunu diyorum.
Bi bırakın da devam edin be canlarım.
Bi yürüyün de yollar ayak sesi duysun.
Bu dünyadan usul usul büyük adımlarla geçin.
Geçtiğiniz her yerde topuğunuzun izi kalsın.
İz bırakmayı unutmayın.
Bir gün öldüğünüzde herkes bastığınız yeri görüp sizi hatırlasın.
Kendisini en pis günahım kadar sevmem ama ne demiş Hemingway denilen kendisi tıyniyetsiz, edebiyatı güzel:
"Bu dünyada hepimiz en başından puştluğa uğradık zaten."
Uğramadık mı?
Ne demişim ben,
"Biliyorsun,
Mutluluk bulaşıcı değil.
Birinin mutluluğu en az iki kişinin mutsuzluğundan geçiyor.
Ve bazen iki kişinin mutluluğu senin mutsuzluğundan."
Hayırlı haftalar.
