"Benimle neden uğraşıyorsunuz? Benden ne istiyorsunuz? Neden her şeyi, tam istemediğim sırada veriyorsunuz bana? Neden bu kadar bekletiyorsunuz? Neden bir şeyi elde etmenin anlamı kalmayıncaya kadar, onu vermemekte inat ediyorsunuz?" -Oğuz Atay, Korkuyu Beklerken
Sonbahar geldi, kış kapıda bekliyor.
Güneş son iyi niyetini gösteriyor hepimize.
Yaz aşkları tarih oluyor.
Kışa allah kerim demek düşüyor bize.
Bir dünya iş bekliyor yapılmayı.
En küçüğünden en büyüğüne hayat detaylarda akıp gidiyor.
Uzun bekleyişler, kısa sabredişlerle harcıyoruz ömrümüzü.
Dizilerde çocukluğumuzun şarkıları çalıyor.
Arkadaşlarımızın çocukları diz boyu oluyor.
Sevdiğimiz insanlar bir bir ölüyor.
Giden dönmüyor.
Dönen gitmiyor.
Bu aralar hiçbir şey yazasım gelmiyor.
Diyorum ki kendime bu bir süreç.
Her sonbahar nefret edersin sen insanlıktan.
Normal olan tek şey değişen mevsimlerken, sen inadına kızarsın biten yaza.
Ve buna rağmen tuhaf bir şekilde sabırla beklersin yazı.
Ama bak... İyi tarafından bak...
Hala hayattasın.
Şimdilik, ölümüne kadar uzanan bir sonsuzluk, belirsizlik bekliyor seni.
Tadını çıkarmalısın.
Ve bilsen ki bütün antidepresanların tüm yan etkileri yok olacak, hep yaz kafası yaşamak için avuç avuç hap yutmaya hazırsın.
Yine de buradasın.
Elinde kahve fincanın...
Uykusuzluk en yakın arkadaşın.
Ve artık ne istemediğin kadar ne istediğinin de farkındasın.
Ölüme her zamankinden yakınsın.
Günler geçtikçe artacak bu yakınlığın.
Takvimlerden yapraklar eksildikçe ve çift rakamlar yan yana denk geldikçe yaklaşacaksın beklenen sonuna.
Hikayenin sonunu bile bile yaşayacaksın.
Senin işin bu.
Sen yazarsın.
Hikayenin sonunu bildiğin halde vazgeçiyor musun yazmaktan?
O zaman sonunda biteceğini, öleceğini bildiğin halde yaşayacaksın.
Kötü şeylerden bahsetmeyi bırakacaksın zamanla.
Detayları görmezden gelmeyi de elbette...
Kimin ne düşündüğünün önemi azalacak hayatında.
Senin ne düşündüğün önemli olacak.
Sen. Sen. Hep sen olacaksın.
Ve buna mukabil daha anlayışlı, daha nazik, daha empatik birine dönüşeceksin.
Yaş alacaksın.
Yaşlanacaksın.
Çocukluğunun kahramanları bir bir eksilirken bu dünyadan...
Öte dünyaya daha çok inanmaya başlayacaksın.
Tarık Akan gitti...
Hiko Dayı gitti...
Bir devir daha bitti.
Allah sevdiklerimize uzun ömür versin.
Yıllar geçiyor.
Yıllar öyle ya da böyle geçiyor.
Geçerken bir parça koparıyor etimizden.
Her birimiz biraz daha eksiliyoruz her geçen gün.
Biraz daha azalıyoruz.
Biraz daha düşüyoruz birbirimizden.
Hayırlı, kötü habersiz, yassız kedersiz haftalar olsun.
Sevgiyle
