Kadın kokusunun efsane aktörü Al Pacino’nun kadın korkusu...
.
Al Pacino’nun hayatını anlattığı kitaptan Gülenay Börekçi’nin bulup çıkardığı ilginç paragrafları okuyorum...
Usta aktörün gazeteci arkadaşı Lawrence Grobal’e verdiği nehir söyleşisi tadındaki röportaj; birkaç ay önce
“Al Pacino” adıyla kitap olarak çıkıyor...
***
Aktörü; dünyanın gözünde, benim ise gönlümde ‘efsane’ yapan filmlerin başında; hiç unutamayacağım iki film bulunuyor...
Üç ayrı film halinde çekilen Baba 1-2-3 (Godfather) ve en iyi erkek oyuncu Oscar’ı aldığı Kadın Kokusu (Scent Of A Woman) bu filmler...
***
Al Pacino; şimdi Broadway’de yeniden sahneye dönerek muhteşem bir oyunda oynuyor...
Oyunun adı China Doll...
Sadece 6 kez sahnelendiği Broadway’de 1 milyon 72 bin dolarlık seyirci hasılatı elde ediyor ve yeni bir rekora imzasını atıyor oyun...
***
Al Pacino’nun hayatını anlatan nehir söyleşisini yapan gazeteci; aktörün 20 yıllık arkadaşı Lawrance Grobal...
-“Hayatta kadınlardan korktuğun oldu mu?..” diye soruyor Grobal;
-“Evet oldu...” diyor Al Pacino...
-“Neden?..” diye soruyor gazeteci arkadaşı;
-“Sanırım benim, genel olarak acayip bir terk edilme korkum var...” cevabını veriyor efsane aktör...
***
Durumunu anne üzerinden açıklayan cümlesi ise, insanı derinden çarpan bir darbe hüviyetinde...
-“Anneye neden güveniyoruz... Çünkü terk etmiyor bizi...”
“ÇOCUKKEN OKULDA HER GÜN DAYAK YERDİM...” 2
Al Pacino dünyanın yaşayan en büyük efsanelerinden biri...
Birkaç gün önce, onun Newyork Bronx’ta çocukluğunun geçtiği mahalleye gidiyorum...
Manhatten’e arabayla kırk dakika mesafede aktörün anlatımıyla; “farklı ırk ve etnisiteden insanların bulunduğu, Güney Bronx’ta; ilkokul boyunca neredeyse her gün dayak yediğini söylüyor...
***
Mahalle sessiz ve sakin görünümüne karşın, ürkütücü bir görüntüye sahip...
Hiç de tekin bir yer izlenimi uyandırmıyor insanda...
Ünlü aktör; kendilerini terk eden babasından sonra, annesi, anneannesi ve dedesiyle burada yaşadıklarını söylüyor...
- “6 yaşına kadar evden çıkmam yasaktı...” diyor...
-“Bir keresinde çocuğun biri okulda anneme küfretti... Anneme küfretme diye bağırmıştım... Sonrasında tek hatırladığım kavga ettiğimizdi... Zaten adet böyleydi... Okulda herkes herkese meydan okur ve dövüşürdü... Ben küçüktüm ve dövüşmesini hiç sevmezdim...”
AL PACİNO; “KADINLAR HEP BENİ TERK EDERLER DİYE KORKTUM...” 3
Babasının erken yaşta kendilerini terk etmiş olmasının yarattığı çocukluk travmasının, hayatı boyunca önüne geçemediği “terk edilme korkusu” içinde barındırdığını hissediyorum Al Pacino’nun...
“Kadın Kokusu” filminde, kadın kokusuyla hayata tutunan emekli kör yarbay Frank Slade’i canlandıran Al Pacino’nun “kadınların terk etme korkusundan” muzdarip hayatını gözlerken, kendi hayatımda kadınlarla ilişkilerim gözümün önüne geliyor...
KADINLARDAN NASIL GİDİYORUM?.. 4
Ben usta aktörün aksine “kimse tarafından terk edilme korkusu yaşamıyorum...”
Ancak Newyork’ta ilk kez fark ediyorum ki; beraber olduğum kadınlar; “bana zarar vermeden, onlardan duygusal olarak kopamıyorum...”
“İçimde ve hayatımda değerli bir şeylerini hissettiğim kadınların hiçbirinden onlar bana ‘zarar veren’ direkt bir davranışta bulunmadan, tam olarak duygusal anlamda kopamadığımı anlıyorum...
***
Röportajlarda; kadınlarla ilişkilerin neden bittiğini soruyorlar...
Bense ilişkilerin duygusal olarak tam bitme nedeninin; “kadınların direkt bana zarar verme girişiminde” saklı olduğunu fark ediyorum...
***
Murathan Mungan’ın sözleriyle Sezen Aksu’nun en sevdiğim şarkılarından biri olan “Gidemem” şarkısında yıllardır bir türlü cevabını bulamadığım “kadınlardan nasıl gittiğim” sorusu da böylece cevabını buluyor...
Broadway’de bir sabah vakti bu cevabı bulmanın buruk huzurunu yaşıyorum...
Pencereden Time Square’i çepeçevre kaplayan gökdelenleri izlerken...
***
Al Pacino’un hayatını anlamaya çalışırken, kendi ruhumun derinliklerine dokunduğumu fark ediyorum Newyork’ta...
Bronx’tan başlayarak ve Manhatten’ın içinden süzülerek...
“ZEHİR DIŞARI AKMADAN YÜREK YIKANMIYOR...” 5
Ne diyor Murathan Mungan’ın sözlerinde Sezen’in sesi;
“Bazen daha fazladır her şey...
Bir eşikten atlar insan...
Yüzüne bakmak istemez yaşamın...
O kadar azalmıştır anlam...
O zaman hemen git radyoyu aç bir şarkı tut
Ya da bir kitap oku mutlaka iyi geliyor
Ya da balkona çık bığır, bağırabildiğin kadar
Zehir dışarı akmadan yürek yıkanmıyor
Ama fazla da üzülme, hayat bitiyor bir gün
Ayrılıktan kaçılmıyor
Hem çok zor hem de çok kısa bir macera ömür
Ömür imtihanla geçiyor
Ben bu yüzden hiç kimseden gidemem gitmem
Unutmam acı tatlı ne varsa hazinemdir
Acının insana kattığı değeri bilirim küsemem
Acıdan geçmeyen şarkılar biraz eksiktir
Bir şiirden bir sözden
Bir melodiden bir filmden
Geçirip güzelleştirmeden can dayanmıyor
Yıldızların o ışıklı fırçası azıcık değemeden
Bu şahane hüzün tablosu tamamlanmıyor
Ama fazla da üzülme hayat bitiyor bir gün
Ayrılıktan kaçılmıyor
Hem çok zor hem de çok kısa bir macera ömür
Ömür imtihanla geçiyor...