Yapılan araştırmalar gösteriyor ki, hayattaki başarı, mesleki bilgi kadar ve hatta daha çok iletişim becerilerimizden geçiyor. Amerika’da yapılan bir araştırmada işten çıkarılma nedenleri sorgulanmış. 4 bin kişi üzerinde yapılan araştırmadan elde edilen sonuçlara göre, çalışanların sadece yüzde 10’u kalifikasyon sorunundan dolayı, yüzde 90’ı ise iletişim sorunlarından dolayı işten çıkarılmış görünüyor.
İletişim, en geniş anlamıyla “İnsanın yaşadığı evrenle buluşma çabası”dır. İletişimi başlatan şey de bizim, evren varlıkları olan gök cisimleri, dünya, doğa, canlılar, toplum, insan ve nihayetinde kendimizle kurduğumuz ilişkilerdir.
Hayatımızın her alanında başkalarıyla kurduğumuz ilişki ve iletişimler de, özü itibariyle kendimizi anlama ve varlığımızı koruma dürtümüzün günlük hayata yansıdığı alanlardır. Çevremizdeki insanları anlayabilir ve ne zaman ne yapacaklarını kestirebilirsek, olası risklere karşı kendimizi koruyabilir ve sosyal, psikolojik, ekonomik avantajlarımızı sürdürebiliriz. Bu bir noktaya kadar doğal ve kaçınılmaz bir süreçtir. Bu derin bakışa sahip olup olmamak, hayattaki başarının anahtarıdır aslında.
Gerçek iletişim iki temele dayanıyor
Gerçeği anlama: İletişim süreci çoğu zaman bir soruyla başlar. Dolayısıyla kafamızda bir belirsizlik ve bilinmezlik vardır. İletişime geçtiğimiz kişi ya da kişilerle bu soru işaretinin cevabını ararız. O halde, biriyle iletişim kurmuşsak, sonucunda bir bilinmeyeni bilmiş, belirsizliği de açıklığa kavuşturmuş olmalıyız. Günlük hayatta pek de böyle olmadığını görüyoruz. Bir çok ilişki ve iletişim sürecinin aslında “iletişim oyunu” ya da “iletişim savaşı” olduğunu söyleyebiliriz. O halde, kendimize dönüp tekrar sormalıyız… “Asıl derdim gerçeği anlamak mı, iletişim oyunları oynayarak kendimi kandırmak mı?”
Problem çözme: İletişimin temel hedeflerinden biri de problem çözmedir. Küçük ya da büyük bir problem yaşadığımızda, bunu çözmenin yolu, kendimizle ya da başkalarıyla iletişim kurmaktan geçer. O halde, herhangi bir iletişim süreci başlayıp tamamlandığında bir sorunumuzun çözümlenmiş olmasını beklememiz gerekir. Birileriyle kurduğumuz ilişki ve iletişimler sayesinde, yaşadığımız problemi tanımlayabiliyor, çözüme dair seçenekler üretebiliyor, seçenekler arasında karar verebiliyor ve kararımızı uygulama motivasyonuna sahip olabiliyorsak, gerçek bir iletişim sürecinde olduğumuzu söyleyebiliriz. Oysa, günlük hayatımıza baktığımızda, bu konuda çok da başarılı olduğumuzu söylemek mümkün değil. Çünkü, kurduğumuz ilişkiler ve iletişimlerin çoğunda problemlerimizi çözmüyor, adeta artırıyoruz. Çözüm odaklı değil, kriz üretme odaklı bir yaklaşım sergiliyoruz. O halde, kendimizi gözden geçirmeliyiz.
