Canım hiçbir şey yapmak istemiyor...
Ne yazı yazmak, ne okumak, ne gülmek, ne yürümek, ne sevdiğim başka bir şey… Yaşamakla ölüm arasından ıssız bir yerdeyim...
Sesler, kokular, hayat, yaşama dair pek çok şey uzaklardan duyuluyor sanki...
Muhtemelen çoğumuz aynı tarifi zor yerdeyiz bugünlerde...
Hep aynı şey dönüp duruyor içimde;
‘Bu kadar kötülükten ne kalacak geriye?’
‘Bunca kötülük, acı ne işe yarayacak?’
***
Zulmün bu kadar bayağılaştığı, siyasetin bu kadar pespayeleştiği, cinayetin bu kadar sıradanlaştığı, entrikanın bu kadar sığlaştığı bir dönem az gelir gerçekten.
Biz bunları sadece generallerin diktasında olur sanıyorduk.
Faili meçhuller bitti sanıyorduk.
Meğerse kötülük sadece kıyafetini değiştiriyormuş.
Üniformasını çıkarıp sivillerini giyiyormuş.
***
Düşündükçe insanın bedeni dar geliyor duygularına…
Öfke ve acı taşıyor her yanımızdan.
Dinmiyor...
Dinmez...
‘Ne hakla öldürürsünüz benim çocuğumu, ne hakla benden alırsınız onu’ feryadı çınlıyor ruhumuzda.
***
Kötülük var bu ülkede.
Kötüler var.
Ve bu kadar kötülükten ne kalacak geriye gerçekten?
Böylesine büyük bir şiddetten, kendisine benzemeyene duyulan böyle büyük bir düşmanlıktan, bir toplumu böyle öldüresiye bölmekten geriye ne kalacak?
Acı kalacak.
Hayal kırıklığı kalacak.
Vicdanlarını iktidar masalarında bırakmış insanların karanlık gölgeleri kalacak.
Cinayetler karşısında susan dindarların bize armağanı“dindarlık nedir” sorusu kalacak.
Zekadan yoksun komplo teorileri kalacak.
***
Elimde değil, acıyan yerine ısrarla dokunmak gibi,gözlerimi alamıyorum o fotoğraflardan…
Cenaze törenlerindeki acılı insanların fotoğraflarına bakıyorum uzun uzun.
O acı, resimlerden taşıp bütün ülkeyi kaplıyor.
***
Kötüler her kılıkta çıkıyor karşımıza, bunu öğrendik.
Her kötülüğe direnecek gücümüz var, bunu da öğrendik.
Ölerek ve gülümseyerek yenebileceğimizi biliyoruz artık.
Bize bu acılardan bunlar kalacak.
Esas o kötülere bu kötülüklerinden ne kalacak?
Ne kalacak onlara?
