İnsan sevdiği biri acı çektiğinde, üzüldüğünde,sıkıldığında kendini çok büyük bir çaresizliğin içinde hissediyor.
Onun acı çektiğini, büyük bir üzüntü yaşadığını görüyorsun, onun acısını yatıştırmak, üzüntüsünü hafifletmek istiyorsun ama elinden bir şey gelmiyor.
Gelse bile yeterli olmuyor....
Onun acısı, senin gücünü aşıyor.
Acıyı paylaşsan da azaltamıyorsun.
Onun acısını ve kendi çaresizliğini hissediyorsun sadece...
***
Bugünlerde sevdiklerim çeşitli zorluklardan geçiyor.
Onların geçtiği zorluklar benim çaresizliklerime,benim çaresizliklerim şu yağmurlu sonbahar günlerinde sorulara dönüşüyor...
Hani sürekli bir hesaplaşma olan hayatın barış dönemleri sayılacak eğlenceli zamanları kadar, bir dekendimizle yüzleştiğimiz, içimizdeki derin izlerin peşinden gittiğimiz, biriktirdiğimiz ne varsa bir kez daha onunla karşılaştığımız zaman parçaları vardır ya hayatın içinde…
Acılar etrafı sarmaya başladıkça usulca sokulup girer insanın hayatına...
İşte öyle bir şey oluyor bugünlerde hayat...
Hayatımı gözden geçiyorum...,
O hırpalayıcı soruları ardı ardına kendime soruyorum.
***
Bir hayat nedir gercekten?
Bunca acı varken, hatta ölüm varken, nedir bir hayat?
Hiç bir şeye aldırmamız gereken bir saçmalık mı?
Yoksa her anını büyük bir sorumlulukla geçirmemiz, her anın kıymetini bilmemiz gereken değerli bir armağan mı?
Bir hayat nedir gerçekten?
Nasıl yaşanmalıdır bir hayat?
***
Eğlenmekten, gününü gün etmekten başka bir amacı yoktur mu demeliyiz?
Bir iz mi bırakmaya çalışmalıyız yoksa ardımızda?
Çevremizdekileri memnun etmek mi
olmalı gayemiz?
Yoksa kendimiz miyiz hayatımızın merkezi,başkalarına aldırmamalı mıyız?
Nedir bir hayat?
Nasıl yaşanmalı?
***
Acılarla çevrelendiğinizde, çaresiz kaldığınızda sorular da üşüşüyor elbette üzerinize…
Hayatı ve ölümü anlamak istiyorsunuz.
Güçsüzlüğünüzün ve çaresizliğinizin nedenlerini, size böylesine güçsüz bırakan kaderi sorgulamak istiyorsunuz.
Bu hayat bizden ne bekliyor diye soruyorsunuz.
Binlerce yıllık o bildik soru patlıyor yüzünüzde:
Hayat nedir?
***
Bazen insan, kendi ruhunda acı veren bir yolculuğa çıkıyor ve ne yana dönse kendi acısına ve çaresizliğine çarpıyor...
Sevdiklerim acı çektikçe ben de kendi kıyılarıma vuruyorum bugünlerde...
Ve kendi kıyılarıma vurdukca, acı ve çaresizlik kuşatıyor belki her yanı ama hayatın karanlık yanlarından korkmamayı da ancak karanlıktan geçerken öğreniyor insan iste...
***
Hayatın bir amacı varsa da biz o amacı bilmiyoruz henüz.
Acıyı ve sevinci öğreniyor ama onun ötesine geçemiyoruz...
Peki nasıl yaşamalı bir hayatı?
Acıyı ve sevinci görüp, ikisinin de hakkını vererek,mümkün olduğunca dürüstçe geçip gitmeli herhalde.
Hayatın bize öğrettiği başka da bir şey yok sanırım...
