Pazar akşamı evde arkadaşlarımla oturmuş tartışıyorduk. Konumuz geleceğe duyduğumuz kaygıydı. Eskiden gelecek umudumuz olduğunu ama artık güvensizlik içinde olduğumuzu konuşuyorduk. İşte tam o sırada içimizden birisi Twitter’a girdi. “Ankara’da patlama olmuş” dedi. Masadan fırlayıp televizyonu açtık. Her kanalda aynı başlık vardı: “Ankara’da patlama oldu.” Zaten patlama sonrası görüntüleri izleyince koltuğa yığılıp kaldık. 5 ayda üçüncü defa Ankara’da patlama olmuştu. Ölü ya da yaralı sayısı verilemiyordu. Üstelik o gün YGS vardı. Kızılay gibi Ankara’nın kalbi olan bir yerde olmuştu patlama... Otobüs durakları, metro istasyonu da oradaydı. Bunları düşününce kalbim sıkışmaya başladı.
Survivor 9 reyting aldı
Sonraki anlar huzursuz beklemeyle geçti. 30 dakika sonra yayın yasağı geldi. Sonrasını yabancı haber ajanslarından takip ettik. Ama adım kadar biliyordum ertesi sabah reytinglerinin nasıl geleceğini... Survivor 9 reyting civarında gelecekti. Çünkü ülkede ne zaman acılı bir olay olsa biz kendimizi unutmaya veriyorduk. Unutmak için eğlence izliyorduk. Bugüne kadar hep böyle davrandık. Pazartesi sabahı üstümden tır geçmiş gibi uyandım. Elim kumandaya zor gitti. Duyacağım ölü ve yaralı sayısından korkuyordum. 37 ölü, 125 yaralı... Dünya başıma yıkıldı. Reytinglere baktım.
Acıya alıştık
Survivor 9 reyting baremindeydi. O Hayat Benim 5. Haberler 4 civarında. Ülkede bomba patlamış, insanlar ölmüş ama biz Survivor demişiz. Neden? Çünkü acıya alıştık, normalleştirdik. İçimden ne televizyon izlemek, ne de yazı yazmak geliyor bugün. Yasımız var bizim. Ülkece büyük bir yasımız var. O nedenle benden bugünlük bu kadar. Başın sağ olsun Türkiye... Umuda uyandığımız günlerin gelmesi dileğiyle..
