Bu yıl ocak ayının ilk haftasında bir dizi önerisinde bulunmuştum. İçinizin umutla dolmasını istiyorsanız “This Is Us izleyin” yazmıştım. İşte o dizi ikinci sezonuyla karşımızda şimdi... Uzun yıllardır bu kadar büyük bir bağla izlediğim dizim olmamıştı. Sektörden kimi görsem bu işi önerip “Keşke bizim de bu kadar güzel mesajları olan bir dizimiz olsa” diyorum. Kendime izlerken çok şaşırıyorum, çünkü kahkaha atarken gözümler yaşlar akıyor ya da tam tersi bir durum yaşanıyor. Dizi öyle çok büyük prodüksiyonlar peşinde koşmuyor. Küçücük bir dünyası var. Ama o kadar gerçek, o kadar doğru bir yerden aile olmayı anlatıyor ki, zamanın nasıl geçtiğini anlamıyorsunuz. Senaristliğini Dan Fogelman, yönetmenliğini Glenn Ficarra ve John Requa’nın yaptığı dizide; Milo Ventimiglia, Mandy Moore, Sterling K. Brown, Chrissy Metz ve Justin Hartley rol alıyor. Dizinin konusuna gelince; aynı gün doğan 5 kişinin hayatlarına tanıklık ediyorsunuz. Çocuk bekleyen Jack ve Rebecca, dizi oyuncusu Kevin, şişmanlığına çözüm arayan Kate ve mükemmel olmaya kafayı takmış Randall. Bambaşka hayatlarına konuk olduğumuz bu beşli öyle bir şekilde bir araya geliyor ki, zaten sonra peşlerinden ayrılamıyorsunuz.
Başka birinin çocuğunu sevebilir misiniz?
Jack Pearson karakteri adeta dünyanın en iyi babası nasıl olunur öğretiyor. Aynı zamanda en fedakar aşığını izliyorsunuz. Onun çocukları için yapamayacağı hiçbir şey yok. İmkansızı oldurabiliyor. Çocuklarına güven aşıladığı bir bölüm var ki, ben ağlamaktan ve aynı anda gülümsemekten kendime gelemedim 3 gün boyunca... Rebecca Jack’in hep yanında, aşkın, anneliğin karşılığını ödemeye çalışıyor. Öyle muhteşem bir adamla beraber ki, onun kadar iyi bir insan olmak için çabalıyor. Bazen tökezliyor ama kalbinin sesini dinlemekten hiç vazgeçmiyor. Kevin kaybolmuş bir oyuncu. Hayalleri ve gerçekleri arasında hep arafta kalıyor. Kaybolmuşluğunu çocukluğunda arıyor. Kate’in en büyük sorunu kilosu ve babasını kaybetmesi... İkizi Kevin’la kardeşlik bağı izlemeye değer. Randall işte o öyle bir şekilde dahil oluyor ki hikayeye sizi hep bir soruyla baş başa bırakıyor. Bir başka çocuğu kendi çocuğunuz kadar sever misiniz? Ailenizin sizin kadar seveceği hatta bazen sizden daha fazla özen göstereceği başka bir çocuğa kardeş diyebilir misiniz?
Entrika, kötülük reyting getirmedi
Daha fazla bilgi verip işin heyecanını bölmeyeyim. Ancak ekranı insanın kötülüğüyle yüzleştiren diziler kaplamışken, This is Us yani Bu Biziz benim için bambaşka bir pencere açtı. Neden hep kötülüğü seçen insanları izlemek zorundayız. Kötü olayların arasında iyi insan olmak için mücadele edenleri izlemek emin olun insanı sıkmıyor. Öğrenilmiş gerçeğimizde entrika, kötülük ve düşmanlık reyting yapıyor. Gerçi bu sezon onların da reyting alamadığını gördük. Ama bence hayatın kendisi bu kadar kötüyken insanların içine iyilik tohumları ekecek projeler izlemeye de ihtiyacımız var. Romantik bir bakış açısında olduğumu da düşünmüyorum. Zira; Amerika gibi bir ülkede This is Us daha ilk sezonundan üç sezon onayını bile aldı. Çünkü insanlık kendi kötülüğünü izlerken içindeki iyiyi de görmeyi özledi. Umarım Türkiye’de de karakterler üzerinden insan denen varlığın derinine inilen ve sadece tek bakış açısından bakılmayan duyguda işler izlemek bize de nasip olur.
