Başkanlık sisteminin tartışmasında son haftaya girdik. Bugüne kadar olduğu gibi tartışma tümüyle “uydurma” bir veri üzerinden yürüyecek.
“Uydurma veri”, Türkiye’de “tarafsız” cumhurbaşkanlarının görev yapmış olmasıdır. Gerçekte ne olduğunu bilmeden sallayanlar da var. Gerçeği bildiği halde, alıştığımız üzere yalan söyleyenler de var.
Doğrusu şu: Anlatılan şekliyle tarafsız bir cumhurbaşkanı ülkemizde hiç olmamıştır.
Atatürk cumhuriyetin kurucu cumhurbaşkanıydı, bu tartışmanın dışındadır.
Saymaya başlayalım, askerlerle başlayalım.
İsmet İnönü, Cemal Gürsel, Cevdet Sunay, Fahri Korutürk, Kenan Evren asla tarafsız cumhurbaşkanları olmadılar.
Fahri Korutürk farklı kişiliğiyle öyle bir algı yarattı, ama o da tarafsız değildi.
Sivillere geçelim, sayalım:
Celal Bayar Demokrat Parti kurucusuydu, on yılı DP’li olarak geçirdi, darbeden sonra DP’li olarak hapis yattı.
Turgut Özal ANAP’lı olmaktan hiç vazgeçmedi, dönemin hükümetini bizzat yönetti. Süleyman Demirel, DYP’nin kontrolünü Tansu Çiller’e kaptırdıktan sonra yeni parti kurmayı düşünecek kadar Adalet Partiliydi.
“Tarafsız” yalanının en mümtaz örneği Ahmet Necdet Sezer dümdüz ve kaba bir ulusalcıydı, sadece ulusalcılarla teması oldu, hep öyle hareket etti.
Abdullah Gül Ak Parti kurucusuydu, Ak Parti’ye yakınlığını hiç inkar etmedi. Görev süresince hep demokratik hamlelerden yana olduğu için tarafsız sayıldı.
Neyi tartışıyoruz? Bu ülkenin, yalandan özlenen “bağımsız ve tarafsız Başkan Baba”sı hiç olmadı ki. Buna yaklaşanlar AP-DYP kurucusu Demirel ile Ak Parti kurucusu Abdullah Gül oldu.
Bugün yine, sanki devletin tepesinde hep bağımsız ve tarafsız cumhurbaşkanları varmış gibi tartışılmak isteniyor. Bu tartışmayı yapmaya çalışanların verebileceği bir örnek olmadığı için de boşlukta ilerlemeye çalışıyorlar.
Bu arada şu soruyu da soralım: Kim gerçekten tarafsız ve bağımsız cumhurbaşkanı istiyor, kim kendi tarafında cumhurbaşkanı istiyor?
