Birleşik Krallık’ın kendi dilini yaratabilmiş gruplarından biridir, Editors. Grup, geçtiğimiz günlerde altıncı stüdyo albümü ‘Violence’ı hayranlarının beğenisine sundu. Albümün bütünün sözlerinde çizgilerinden bir şey kaybetmemiş olduklarını ama müzikal olarak farklı bir yola saptıklarına şahit oluyursunuz. Albümün prodüktörlüğüne el atan Leo Abrahams, uzun süreler beraber çalıştığı Brian Eno’nun müzikal armonisini ‘Violence’in tam da ortasına yerleştirmiş her ne kadar bazı şarkılar buram buram Depeche Mode koksa da...
Vokal ve şarkı yazarı Tom Smith’in şiirsel sözleri çok daha karanlık bir sound ile bize ulaşıyor. Smith zaten altını çizerek söylüyor “Bu karanlık bir elektronik albüm”. İlk şarkı ‘Cold’ güzel bir açılış yapıyor çünkü duymayı beklediğimiz şey Smith’in kusursuz vokali. Klavyelerin çok daha ağırlıkla yankı bulması albümü tanımlayan ögelerden. 2005 yılında ilk albümünden bugüne grup, müzikal anlamda hiçbir zaman aynı sound’u kulaklarımıza sokmadı. Hep farklı ve denemediklerinin peşinde oldu. Keza 2013 yılında çıkardıkları ‘The Weight of Your Love’ albümünde bunu net bir şekilde gördük. Yeni albümlerinde de tüm karmaşaya rağmen müzikal tavırlarının temelini basit ve temiz sesler oluşturuyor. Kimine göre goth, kimine göre ise karanlık bir synth pop yapıyorlar. Tüm bunlara rağmen grubun ironisine uygun olarak diskografilerinin en hareketli albümünü yaptıklarını unutmamak lazım.
‘Hallelujah (So Low)’da Smith’in sesi, kuvvetli bir koro ile çevriliyor, gitarlar, synth’ler, davullar da albümün bütününe göre oldukça sert. Bu şarkının hakkı canlı dinlenmesi. Bana göre albümün en güzel şarkısı ise ‘Violence’. Dünün müziğinden etkilenip bugünün hisleri ile ortaya altı dakikalık bir imza şarkısı bırakıyorlar. Dördüncü dakikadan sonra ise şarkı evrim geçirip bir dans parçası haline geliyor. Çıkış şarkıları ‘Magazine’ ise bir bakıma Brexit’e ya da dünyanın yeni düzenine sinirlenme içeriyor. Aslında albüm boyunca metaforik bir eleştiriye şahit oluyorsunuz.
Daha önce Twilight filminin soundtrack’inde kullanılan ‘No Sound But the Wind’ ise yıllar sonra albümde yerini alıyor. Tom Smith, şarkının hikayesini şöyle anlatıyor; “Sountrack’te yer alan versiyonu evde kaydettiğimiz, çok da içimize sinen bir kayıt değildi. Bu şarkıyı kariyerimiz boyunca sadece bir kere Belçika’da bir konserde canlı çaldık. Seneler içinde şarkı çok ünlendi. O kadar ki kayıtsız kalamayıp albüme ekleme kararı aldık, temiz bir kaydı olmaya hak ediyordu.” Editors’ı yakından tanıyanlardansanız eğer Smith’in konserlerde solo olarak piyanonun başına geçip oldukça gösterişsiz ve kusursuz bir şekilde şarkılarını seslendirdiğine şahit olursunuz. Bu şarkının da hakkı böyle bir an. Albümün klipleri ve görsel çalışmaları ise İran asıllı sanatçı Rahi Rezvani’ye ait. Rezvani, grubun sanatsal anlamdaki tavrına çok iyi hakim olup şarkıların görsel halini çok iyi bir kapak fotoğrafı ile bize yansıtıyor.
9 şarkılık ‘Violence’ Editors’ın bugüne kadar yaptığı en iyi albüm değil ama grubun müziğinin eskisinden çok daha karanlık ve elektrikli olduğunun kanıtı niteliğinde. Bu albümden de yola çıkarsak müzik dünyasının eskiye öykünmeye daha ne kadar devam edeceğini merak ediyorum. 80’lere selam çakan ‘Violence’a ise şans tanımanızı öneririm.
