Eski Mısır'ın bilinmeyenleri
.
Mısır’da müthiş keşif Arkeologlar Kahire’nin 550 km güneyinde MÖ 5300’lü yıllardan kalma kent kalıntısı buldu.
Yüksek rütbeli devlet adamlarına ait olduğu sanılan 15 mezarda kazı çalışmaları sürüyor
Mısır Eski Eserler Bakanlığı, antik Mısır'ın en eski şehirlerinden Abidos'ta, 7 bin yıllık eski bir kent keşfedildiğini açıkladı. Yukarı Mısır'ın 22 bölgesinden biri olan Ta-wer bölgesinin de başkenti Abidos'taki kentin tarihi M.Ö. 5300 yıllarına dayanıyor.
Mısır'ın başkenti Kahire'nin 550 kilometre güneyinde olan Abidos, antik Mısır'ın en eski kentlerinden biri.
Bu kentte yüksek rütbeli devlet adamları ve mezar inşaatçılarının yaşamış olabileceği düşünülüyor. Yapılan kazıda ev kalıntıları, çömlek parçaları ve demirden yapılmış aletler ile 15 devasa mezar bulundu.
BOYUTU ÖNEMİNİ GÖSTERİYOR
Eski Eserler Bakanı Afifi, "Mezarların büyüklüğü, sahiplerinin eski Mısır tarihinin erken dönemlerindeki önemini ve yüksek sosyal statülerini kanıtlıyor" dedi.
Tarihçiler Mısır'da hanedan öncesi dönemin sonlarına doğru ve ilk dört hanedanlık döneminde Abidos'un başkent olduğunu düşünüyor.
Büyüler Ölüler Kitabı'ndan seçilip papirüse yazılarak tabutun içerisine konuluyordu. Mumyalama nasıl yapılırdı?
Eski Mısırlılar biri öldüğünde öbür dünyaya gitmeden önce ölünün yer altı dünyasını geçmesi gerektiğine inanıyordu.
Yer altı dünyası korkunç canavarlar ve tehlikeli hayvanlarla doluydu. Ölünün bu tehditleri atlatabilmesi için sihirlere ihtiyacı vardı. Eski Mısırlılar bu yolculukta onlara eşlik edecek büyüleri seçebiliyordu.
İlk olarak ölü "ibu" yani "arınma yeri" olarak bilinen çadıra getirilirdi. Burada mumyalayıcılar ölünün vücudunu güzel kokan palmiye şarabıyla yıkar ve Nil suyuyla durulardı.
Ardından ölünün sol tarafında bir kesik açılır ve iç organlarının çoğu çıkarılırdı. Organların çıkarılmasının sebebi bunların vücudun ilk çürüyen bölümleri olmasıdır. Karaciğer, akciğerler, mide ve bağırsaklar yıkanır, ardından natron olarak bilinen doğal sodyum karbonat ile kaplanırdı. Bu sayede organların kuruması sağlanırdı.
Kalp vücuttan çıkarılmazdı. Çünkü kalp ölümden sonraki yaşam için gerekli olacak akıl ve duyguların merkeziydi. Beyin burundan sokulan bir kanca yardımıyla ezilerek burun deliğinden çıkarılırdı.
Vücudun tamamı ve içi natron ile kaplanırdı. Mumyalama işlemi sırasında kullanılan tüm bez parçaları ve sıvılar ölüyle birlikte gömülürdü.
40 gün sonra vücut tekrar Nil suyuyla yıkanır ve cildin esnek kalmasını sağlayacak yağlarla kaplanırdı. Kurumuş organlar vücuda geri konar ve içi talaş, yaprak ve bez gibi kuru materyallerle doldurulurdu. Son olarak vücuda yeniden güzel kokan yağlar sürülürdü.
Geçmişte iç organlar vücuttan çıkarıldığında kavanozlara konurdu. Ancak yıllar içerisinde mumyalama şekilleri değişti ve organlar kuruduktan sonra vücuda geri konmaya başladı. Ancak odun veya taştan oyulmuş kavanozlar organları koruması amacıyla yine de mumyayla birlikte gömülüyordu.
İnsan başlı tanrı İmset karaciğeri korurdu. Babun başlı tanrı Hapi akciğerleri korurdu. Çakal başlı tanrı Duamutef mideyi korurdu. Şahin başlı tanrı Kebehsenuef ise bağırsakları korurdu.Mumyanın sarılması İlk olarak baş ve boyun ardından el ve ayak parmakları teker teker kaliteli keten ile sarmalanırdı. Kollar ve bacaklar ayrı sarılır, katmanların arasına vücudu koruyacağına inanılan muskalar yerleştirilirdi.
Sarma işlemi esnasında bir rahip yüksek sesle büyüler okurdu. Bu dualar kötü ruhların kovulması ve ölünün sağlıklı bir şekilde öteki hayata geçmesi için gerekliydi.Daha sonra kollar ve bacaklar da bir araya sarılırdı.
Üzerinde Ölüler Kitabı'ndan alınmış dualar ve sihirlerin olduğu bir papirüs rulosu konurdu. Daha fazla bez kullanılarak beden sarılır, her seferinde bandajların arasına birbirlerine yapışmalarını sağlayacak reçine konurdu.