Şükran Ovalı'dan Caner Erkin açıklaması

Çocukluğumdaki kalabalık bayramlar, aileden daha az insanı kaybettiğim dönemler... Bayram deyince aklıma önce büyükler, sonra küçükler geliyor.

Ailenle her gün görüşsen de yetmez ya, her zaman birbirini özlersin. Biz hep öyle olduk, kalabalık yemeklerde özlem gideriyoruz. Birbirimiz için ne kadar önemli olduğumuzu hissettirip, sohbet ediyor, şakalaşıyoruz. Bizim masalarımızda bol muhabbet ve kahkaha olur. Aile, her şeydir, familya yani... O yüzden de bu iş için de çok heyecanlıyım.

Tek kız çocuğuyum. Babaannem ve dedem tatlı insanlardı, rahmetli amcam da... Ailede biraz fazla kayıp yaşadık, kalabalık bir aile değiliz. Ailem kadar sevdiğim ve belki insanın hayatı boyunca karşılaşamayacağı kadar iyi arkadaşlara sahip olduğum için çok şanslıyım. Onlar için her şeyden önce Şüko’yum. Beni seviyorlar biliyorum, ben de onları çok seviyorum.

Tatlı bir filmdi ama maalesef ülkenin zor bir döneminde vizyona girdiği için tam anlamıyla yerini bulamadı. İlişkimle ilgili madem çok soru soruluyor, şöyle söyleyeyim; Caner çok başarılı bir futbolcu ve çok iyi bir insan ve biz çok mutluyuz. Umarım ki bir ömür böyle devam eder.

Her şey söylediğimiz, yazdığımız, konuştuğumuz gibi, ilişkimiz yoktu, şimdi var, çok mutluyuz. İlerisine götürmek istiyoruz, bir aile kurmak istiyoruz, umarım da böyle devam eder.

‘ÇARŞI TARTIŞMASIZ TÜRKİYE’NİN EN KARİZMATİK TARAFTARI’

Ben babadan Beşiktaşlıyım... Takımımı çok seviyorum, çocukluğumdan beri bu böyleydi. “Hak eden kazansın” diyenlerdenim. Elimden geldiğince Beşiktaş maçlarına gidip izledim. Futbol bilgimle dünya ligi hakkında konuşamam ama Beşiktaş sevgisiyle şunu diyebilirim ki, Beşiktaşlı olmak centilmen olmaktır. Başka renklere zor zamanlarında destek vermektir. Çarşı’yı duruşu ve tavrıyla çok seviyorum. Bütün takımların vicdanlı ve bilinçli taraftarlarını seviyorum ama Çarşı tartışmasız Türkiye’nin en karizmatik taraftarı.

Çok güzel. Bir sürü hayalimin bir arada olduğu bir iş. Uğur Abi’yle, (Yücel) çalışmak hayalimdi, Güven Kıraç’la da öyle. Bu kadar güzel insanın, ustaların bir araya geldiği bir ortamda çalışmak bir şans. Ayvalık’ta olmak da öyle. Havası, insanlarıyla güzel bir yer. Birbirini seven insanların yan yana gelmesinin tesadüf olduğunu düşünmüyorum, tıpkı hiçbir şeyin tesadüf olduğunu düşünmediğim gibi.

Yılmaz Hoca’nın senaryosu muhteşemdi. Umarım hiçbir zaman yazmaktan vazgeçmez. O yazar, yönetir ve biz de izleriz... Okuduğum en iyi hikâyelerden biri, içinde olmaktan mutlu olduğum, ileride inşallah aileme de gururla gösterebileceğim bir film olur. Yılmaz Erdoğan, babamızı oynuyor. Ben kızlarından biriyim, muhteşem bir kadro var. İnanılmaz bir set kurulmuştu. Bize sadece elimizden gelenin en iyisini yapmak düştü. Bu anlamda şanslı bir oyuncu olduğumu düşünüyorum. Ama sadece şanslı olduğum için orada olduğumu da düşünmüyorum. Geriye baktığımda konservatuvar mezunuyum, 11 yıldır mesleğim adına bir şeyler yapıyorum. Her seferinde kendime bir şeyler kattığımı görüyorum. İyi anlamda değişmekten, dönüşmekten korkmuyorum. Hatalarım ve zaaflarımla kendimi eleştirebilecek kadar cesur olabildiğim için belki de oyunculuk yapıyorum. Öğreneceğim daha çok şey var.

Hak verirsiniz ki başta Yılmaz Erdoğan‘ın, Fatih Artman’ın olduğu bir sette gülmemek mümkün değildir. Acayip bir kadro vardı, çok eğlendik. Ersin Korkut vardı bizi gülümseten. Çok eğlendik ve öğrendik.

Filmin afişinde “Ancak bugünü hayal edecek kadar aklı olanlar yarının sahibi olamazlar” deniyor. Pek çok hayalin gerçekleşti. Şu anki hayallerin neler?

Bence çok bir cümle, her seferinde tüylerimi diken diken ediyor. Hayal kurmaktan hiçbir zaman vazgeçmememiz gerekiyor. Bir MFÖ atasözü der ki: “Benim hâlâ umudum var.”

Evet sorgularım, bana ne katacağını düşünürüm. Ama yargılamam. Hocalarımdan öğrendiğim, benim de arkasına yaslandığım bir şey var ki, bir karakter ne yaparsa yapsın onu savunmanın, oyunculuğa gerçeklik olarak döneceğini düşünürüm. Tabii ki araştırım. Elimde karakterin geçmişi yoksa onu hayal gücümle savunabilmek için bir alt metin, bir geçmiş kurabilirim. Yaşanmışlığın ne kadar fazlaysa oyunculuğun da o kadar demlenir.

Hayat içerisinde değişim kaçınılmaz. Daha önce savunduğun şeyler yıllar sonra anlamını yitirebiliyor.

Değişim, dönüşüm insana bir şeyler katmak adınaysa kendini dürüstçe eleştirebiliyorsan, hayatında ilerlemek için en büyük motivasyonlarından biri. Kendimle ilgili çok şey değişti, dönüştü. Ama insanın karakteriyle ilgili belli şeylerin çok değişeceğini düşünmüyorum.

En az 10 yıllık arkadaşlıklara sahip olmak ve onların ailem gibi olmasının bir kıyak olduğunu düşünüyorum. Okul arkadaşlarımla beraber büyüdük, hâlâ görüştüğümüz bir grubumuz var. Enis Arıkan, Şebnem Bozoklu, Gözde Seda Altuner, Ezgi Mola... Bu konuda her zaman hava atabilirim. Sağlam, güzel dostluklarım, seçilmiş kardeşlerim var.

Kabul ederek, büyüyerek... Neyi ne kadar değişip dönüştürebileceğimi sorgulayan biriyim. Ama vicdanım çok rahat. Yakınlarım bilir ki, uykuyu severim ve her yerde de uyuyabilirim. Çünkü hakikaten vicdanım rahat galiba. Kendimden başka kimseyle bir derdim yok.

İçimden geldiği gibi biriyim. Sevene de sevmeyene de hakikaten saygı duyuyorum. Çünkü bana bazı sevgiler de nefretler de çok suni geliyor. Yaşadıkça bunu öğrendim. Gerçek olanı zamanla görürüz.

Müzisyen olmak isterdim.

Yargılamamayı, empati kurmayı, başka açısından bakmayı... İyi insan, iyi bir oyuncudur gibi geliyor bana. Asıl insanlık, başkasının derdini kendi derdin gibi ortak halde yaşayabilmekten geçiyor. Bazen bencil olmamak adına kendimizi unutabiliyoruz. Ben de bunu öğrenmeye çalışıyorum.

Role inandığım, savunduğum sürece yaşamışım gibi hissediyorum. Oyunculuk başka biri olmayı kabul etmek, zor bir şey bu. Acayip dengesi var, bir anda kendini unutup başkası için yaşayabilirsin. Sezen Aksu’nun bana miras gibi bir lafı vardır, özel bir söz: “Övgüye de yergiye de mesafeli olmak.” Hayatla ve kendinle ilgili dengeyi kurduğunda istediklerine ulaşıyorsun. Konservatuvar okuduktan sonra çok şey değişti ama bir arkadaşımız şöyle demişti: “Biz Shakespeare bilerek girmedik konservatuvara, biz Hababam Sınıfı ve Neşeli Günler izledik ve çok sevdik, oyuncu olmak istedik. Rus edebiyatını, dramaturiji, insan psikolojisini sonradan öğrendik.” O yüzden de oyunculuk nöbetçi öğrencilik gibi. Zamanla bir şeyler kata kata öğreneceğiz.

Birden uzaklara dalabilirim, kararsızım, değişken kararlarım var, ne yiyeceğime karar veremeyip 1 saat daha aç oturabilirim. Haksızlığa gelemiyorum.

EKİN TÜRKANTOS / GAZETE HABERTÜRK CUMARTESİ