BABAMI YAŞARKEN AFFETTİM! AMA MEZARINA GİDEMİYORUM! Affettim. Ablam affetmiyor, ablama diyorum ki rahat bırak kendini, bırak artık. Babamın mezarına gidiyorsun, mesela ben gidemiyorum ama ben hep affettim! Ben ölmeden önce de affettim. Annemin çektiği o ızdıraba, bize yaptıklarını anlıyordum sanki… Biz çok fakirdik. Bu adam neden içiyor, neden içip içip karısına zulmediyor, neden çocuklarına zulmediyor, neden şiddet? Ben o nedenleri demek ki tolere edebiliyordum ki, onu affettim. Çok sık ayrılık yaşanıyordu bizim evde, benim annem hep sokağa atılıyordu babam tarafından hep! Sonra Babam, Annemi aramaya gittiğinde, yerini söyleyen ben oluyordum. Annem yerini benden saklıyordu babama söylemeyeyim diye. Çünkü anneme bu kadar zulmetmesine rağmen, babam perişan oluyordu. Bize o şiddeti uygulayan, eve inşallah bugün gelmez dediğimiz babamız bitiyordu, annemi evden attığında, annem evi terk ettiğinde, o babam, annem gittiğinde bitiyordu. Ben o zaman annemi daha güçlü görüyordum. Aciz duruma düşen babamı anneme götüyordum. Tabii o zaman da annemden dayak yiyordum…