DEAŞ’ın First Lady’si

Terör örgütü DEAŞ geçtiğimiz yıl yeni bir sözcü atadığını açıklamış, yeni sözcünün ilk işi de ‘Hedefimiz bundan böyle Türkiye olacak’ açıklaması yapmaktı. Örgüt içinde adı Ebu Hasan el Muhacir olan bu kişinin esas adı ise John Georgelas’tı. Zengin bir Girit asıllı ailenin çocuğu olarak Teksas’ta doğmuş ve Yunan Ortodoks dinine göre büyütülmüştü. Babası Amerikan ordusunda doktorluk yapan subaydı.

John, 11 Eylül saldırılarından hemen sonra radikalleşti. Müslüman oldu ve adını Yahya el Bahrumi olarak değiştirdi. Arapça öğrendi. Bir İslami çöpçatanlık sitesinden kendisi gibi bir eş aramaya başladı. Londra doğumlu Bangladeş asıllı bir ailenin çocuğu olan Tania da çocukken çevresindeki İngilizler’den gördüğü baskı nedeniyle hep sisteme karşı öfkeyi içinde biriktiren bir gençti. 11 Eylül saldırılarından sonra Müslümanlar’ın gördüğü zulümlerin protesto edildiği bir gösteride bir kişi eline bir İslami çöpçatanlık sistesinin reklam broşürünü tutuşturdu.

Çöpçatan sitesi

Tania ve John bu site aracılığıyla tanıştı. Londra’da beraber yaşamaya başladılar ve 2004 yılında hayatlarını birleştirdiler. 3 çocukları oldu. İkisi de adeta birbirlerini doldurur şekilde her geçen gün radikalleşiyordu. Çocuklarını da bu ideoloji ile yetiştirmeye başladılar. DEAŞ, Irak ve Suriye’de halifelik ilan ettiğinde akıllarında tek şey vardı. Bir an önce Suriye’ye gidebilmek. İşte Tania’nın ‘DEAŞ’ın First Lady’si’ olarak anılmasına sebep olan bu hikayeyi şimdi DEAŞ’tan kurtulup geri döndüğü için çok mutlu olduğunu söyleyen kadın ilk kez anlattı. Eşi, terör örgütünün en önemli isimlerinden biri olup Batılı yabancı militanların örgüte katılmasında 1 numaralı rolü oynayan Tania, bu nedenle DEAŞ içinde ‘First Lady’ olarak anılıyordu. The Atlantic dergisine verdiği röportajda başından geçenleri anlattı.

‘Çocukları cihad için doğurdum’

“Evlendikten sonra hayalimiz kendimize ait bir ev ve bahçemizin olması, birçok çocuk sahibi olmak ve onları savaşçı, bombacı ya da suikastçı olarak yetiştirmekti. 3 çocuğum dünyaya geldi. 4’üncüsüne de hamileydi. Çocuklarımı Allah için savaşmaları amacıyla yetiştirmek tek amacımdı. Çocukluğumda ırkçılığa çok maruz kaldım. Hep dışlandım. Bunların intikamını almak için kendime bir yol arıyordum. 11 Eylül saldırıları olduğunda 17 yaşındaydım. Ertesi gün okula gittiğimde bir arkadaşıma ‘Ne kadar kötü değil mi bu olanlar’ dediğimde bana ‘Nesi kötü?’ diye yanıt verdi. İşte o andan itibaren cihad fikri içime işledi. John ile çöpçatan sitesinden tanıştığımızda ikimizin de tek hayali hilafet devletinde yaşamaktı. Çocuklarımız küçüktü ve ben 5 aylık hamileydim ama John’un ısrarına dayanamadım. Suriye’ye gittik. Zaten çocuklarımı doğurmamın tek amacı vardı. Onları mücahid yapabilmek... 2013 Ağustos’ta Suriyeli bir generalin terk ettiği evine Azez kentinde yerleştirildik. Ne su, ne elektrik vardı. Hiç hayal ettiğimiz gibi değildi. Sonunda dayanamadım. John’a gitmek istediğimi söyledim. Beni sınıra kadar getirdi. Kendisi orada kaldı. Döner dönmez ondan boşandım. Yeniden bir çöpçatan sitesine girdim ve ‘4 çocuğum var ve kocam yeni Usame Bin Ladin olmak için beni terk etti’ diye yazdım. Tam 1300 cevap geldi. Biri Craig isimli bir bilgisayar firması çalışanıydı. Eşimin DEAŞ’a katıldığını söyledim. Bana ‘sorun yok’ dedi. Şimdi onunla beraberim ve birlikte kiliseye gidiyoruz. Çocuklarım hala hayatta, Suriye’den kurtuldum... Bardağın dolu tarafını görmeyi tercih ediyorum. Ama John’u hâlâ seviyorum...

İŞTE FİLM GİBİ KAÇIŞ HİKAYESİ...

ABD’li yazar Graeme Wood “The Way of the Strangers: Encounters With the Islamic State” (Yabancıların Yolu: DEAŞ’la Rastlaşma) kitabında ABD’li çiftin Suriye’nin Azez kentinden Türkiye’ye geçişi film gibi anlatılıyor:

Ilık bir Eylül 2013 sabahı şafak vaktinde, Suriye Azez kasabasındaki yıkık dökük bir villanın önünde bir minibüs durur. Uzun sakallı, 29 yaşında beyaz bir adam binadan çıkar, yanında İngiliz vatandaşı olan hamile eşi ve yaşları sekiz, dört ve neredeyse iki olan üç çocuğu bulunmaktadır. Bu sefer Suriye’de sadece bir ay kadar kalmışlardır. Çocuklar hasta ve beslenme yetersizliğinden bitkin ve harap vaziyettedirler. Suriye’ye geçiş yaptıkları Türkiye sınırı, sadece birkaç dakika uzaklıktadır, fakat Suriye’ye geçerken kullandıkları nokta artık emniyetli değildir. Minibüse binerler ve yere serilmiş olan koyun postları üzerine otururlar, araçta koltuk yoktur ve sürücü onları doğuya doğru, harap durumdaki manzaraların arasından iki saat süren bir yolculuk sonunda ulaştıkları, ailenin fark edilmeden Türkiye’ye geçeceği bir yere götürür.

İstanbul ve Londra

Dikenli ağaçların olduğu bir korunun ortasında araçtan inerler. Etrafta kara mayın ikaz levhaları vardır. Sınır, çölün içinden geçilen, bir saatlik yürüyüş mesafesinden biraz uzaktadır. Yanlarına su almayı unutmuşlardır. Tania, kusmakta olan çocuklarını güçlükle peşi sıra sürüklemektedir, Yahya’nın elinde bir bavul ve bebek arabası vardır. Yarı yolda Tania’da, doğum yapmasına daha birkaç ay süre olmasına rağmen kasılmalar meydana gelir. Durmaksızın yürümeye devam ederler. Sınıra ulaştıklarında, dikenli telde buldukları bir boşluktan geçtikleri esnada, keskin nişancı tüfeğinden atılan bir mermi çok yakınlarına isabet eder. Yahya, onları karşılaması için bir insan kaçakçısı ayarlamıştır ve insan kaçakçısının kamyonu geldiğinde, adamın eline birkaç yüz dolar sıkıştırır. Yahya ve Tania 10 yıldır evlidirler, fakat birbirlerine veda etmezler. Artık ailesinin emniyette olmasından ve ölmeyeceğinden mutlu olan Yahya geriye, Suriye’ye doğru döner ve etrafına düşen mermilere aldırmadan, ailesine el dahi sallamadan koşarak sınırdan uzaklaşır. İnsan kaçakçısı, Tania ve çocukları Türkiye içlerine doğru götürür ve kısa bir süre yol aldıktan sonra onları yolun kenarında bırakır ve çekip gider, su ve yiyecekleri yoktur. Tania, bavul ve çocukları en yakın kasabaya kadar taşır. Sonunda bir motosikletli onu ve çocukları bir otobüs istasyonuna götürür. Uzun yolculuk nedeniyle Tania’da amniyotik akıntı başlamıştır, iyileşmesi için birkaç haftayı İstanbul ve Londra’da ailesinin yanında geçirirler...