Ergenekon ve darbeler

BAŞBAKAN’IN “Davos zaferi” birçok şeyi gölgeledi. Örneğin Genelkurmay eski Başkanı İsmail Hakkı Karadayı’ya ait olduğu iddia edilen ses kayıtları da kamuoyunda layıkıyla tartışılamadı. Bu kayıtlarla ilgili ilk tartışma noktası bunların kimler tarafından, nasıl kaydedildiği ya da bir sahtekârlık söz konusuysa monte edildiği ve yine kimler tarafından piyasaya sürüldüğüdür. Geçmişte benzer olayları çok yaşadık ve “özel hayatın gizliliği” ilkesini açık bir şekilde ihlal eden, bu yüzden kesinlikle yasadsışı olan bu telefon veya ortam dinlemeleri hakkında ciddi bir soruşturma yapıldığına tanık olmadık. Hatta bazı resmi yetkililer, “biçim” e değil “öz” e odaklanmamız gerektiğini söyleyip sadece konuşmaları yasadışı olarak kaydedilen kişileri suçlamakla yetindiler.

Karadayı’ya atfedilen kayıtların doğru olup olmadığını bilmiyoruz ancak bunları hazırlayıp dolaşıma sürenlerin ortaya çıkmayacağını, çıksa bile başlarına bir şey gelmeyeceğini kestirebiliriz. Bu yüzden, artık alışkanlık haline gelen bu yasadışı uygulamaya itirazlarımızı kayıtlara geçirip meselenin özüne gelelim.

27 Nisan fiyaskosu

Her ne kadar aktarma şekilleri ve verdikleri detaylarda farklılıklar olsa da gerek Karadayı, gerekse ANAP’ın eski lideri Erkan Mumcu, 27 Nisan sürecinde birbirleriyle görüştüklerini doğruluyorlar. Böylece, zaten daha önce tahmin ettiğimiz ve kısmen bildiğimiz bir gelişmeden emin olmuş durumdayız: Abdullah Gül’ün Cumhurbaşkanı seçilmesini engellemek için bazı eski komutanlar (belki o sırada aktif görev yapanlar da dahil) devreye girmiş ve TBMM’de milletvekilleri olan siyasi partiler üzerinde en tepeden baskı kurmaya çalışmışlar.

Sonuç ortada. Gül bu girişimler sonucu Cumhurbaşkanı olamadı ancak erken seçimlerde kampanyasını onun mağduriyeti üzerine kuran AKP yüzde 47’ye ulaşıp kendisini daha rahat bir şekilde Çankaya’ya gönderdi. Ve biz bugüne kadar demokratik süreçlere şu ya da bu şekilde müdahale etmeye kalkan ve alenen başarısız olan bu kişilerden herhangi bir özeleştiri geldiğini görmedik. Örneğin Encümen-i Daniş olayıyla birlikte sessizliğini zaten bozmuş olan ve bu son ses kaydı tartışmalarında da kendini savunan Karadayı’da herhangi bir pişmanlık emaresi şahsen ben gözlemedim.

“Darbe olmaz” demekle iş bitmiyor

Bazı eski komutanların arada sırada, utangaçca yaptıkları “artık Türkiye’de darbe olmaz” türü çıkışların yettiğini düşünenler olabilir. Hiç sanmıyorum. Öncelikle bu kişilerin, bugüne kadar yapılmış olan askeri darbeler ve 28 Şubat-27 Nisan gibi post-modern müdahalelerle samimi bir şekilde yüzleşmeleri gerekiyor. Tabii buna ek olarak Ayışığı, Sarıkız ve Eldiven gibi darbe projelerinin gerçekte ne olup ne olmadıklarının sarih bir şekilde ortaya çıkabilmesi için ellerinden gelen tüm katkıları -ki ellerinden aslında çok şeyin geldiğini biliyoruz- sunmaları da şarttır.

Yaparlar mı? Sanmıyorum. Peki onların rızası ve katılımı olmadan Türkiye her türden askeri darbe, müdahale ve darbe tasarısıyla yüzleşebilir mi? Kesinlikle evet.

Bu noktada Ergenekon savcılarına büyük görev düşüyor. Soruşturmanın şu ana kadarki gidişatında an geldi “şimdi darbeler de dahil edilecek” diye heyecanlandık, an geldi heveslerimiz kursaklarımızda kaldı. İbrahim Şahin’in gözaltına alınması ve böylece sürece Susurluk aşısı yapılması Ergenekon için bir dönüm noktası olmuştu. Demokrasiye müdahalelerin de kapsama alınmasıyla bu soruşturma hakkındaki tereddütler ciddi bir şekilde azalacaktır.

Olur mu? Olabilir, olmalı ama maalesef pek kolay gözükmüyor.