Başbakan Erdoğan da kendi gücünün kurbanı oluyor

Son yazımızda (http://haber.gazetevatan.com/gulen-cemaati-kendi-gucunun-kurbani-oluyor/614523/4/Yazarlar/73) Fethullah Gülen cemaatinin aşırı güçlenmesine bağlı olarak özgüveninin arttığını ve bu yüzden çok stratejik hatalar yaptığını yazmıştık. Benzer şeyleri AKP hükümeti, özellikle Başbakan Erdoğan için de söyleyebiliriz.

Erdoğan’ın internet üzerinden peş peşe dolaşıma sokulan telefon kayıtları tek başına bu saptamayı doğrulamaya yeterli olabilir. Öyle ki şu günlerde Lafontaine‘in ünlü ‘ağustos böceği ile karınca’ fablinin çağdaş bir versiyonuna tanık olduğumuzu söyleyebiliriz. Birileri (cemaat) karınca gibi çalışmış, iktidar partisiyle lideri hakkında kayıtları istiflemiş; diğerleri (hükümet) de ağustos böceği gibi “nasılsa bana/bize bir şey olmaz” diyerek gayet rahat bir şekilde hareket etmiş.

Başbakan bu durumu “çok safmışız, bizi kandırdılar” diye açıklamaya çalışıyor. Doğruluk payı olduğu muhakkak, ama esas sorunun Erdoğan’ın cemaate (ve Gülen’e) güvenip hayal kırıklığına uğramasından ziyade, kendi gücüne aşırı güvenip karşısındakinin (cemaatin) gerçek gücünü ölçememesinden kaynaklandığını düşünüyorum. Ki yaşanan onca sert gelişmeye ve değiştirilen üsluba rağmen Erdoğan cephesinin cemaat olgusunu hâlâ kavrayamadığına ve bu nedenle yanlış stratejiler uyguladığına inanıyorum.

Her şey sandık değil

AKP liderini yanıltan esas husus, ne kadar hata yaparsa yapsın bir şekilde oylarının artıyor olması. Gezi direnişi sırasında da böyle oldu. Erdoğan cemaat ile savaşında da aynı hatayı tekrarlıyor ve yaşanan sorunları, ülkeyi daha da demokratikleştirmek yerine her şeyi sandığa bağlamakla aşacağını düşünüyor. Şunun altını ısrarla çizmek lazım: AKP lideri 30 Mart’ta nasıl bir sonuç alırsa alsın, buradan hareketle yolsuzluk iddialarının doğru ya da yanlış çıktığı sonucuna varılamaz. Tüm demokratik ülkelerde bu tür iddialarının karar mercii bağımsız ve tarafsız mahkemelerdir. Maalesef Türkiye’de yargının bağımsız ve tarafsız olduğunu söylememiz mümkün değil; hükümetin yargıya son müdahalelerinin de bağımsızlığı ve tarafsızlığı sağlamaya yönelik olmadığı aşikâr.

Partisinin ve hükümetin neredeyse tek hâkimi olmasının, ana akım medyanın büyük bir bölümünü kontrol etmesinin de Erdoğan’ın yanlışlarını artırdığı düşüncesindeyim. İktidarı başkalarıyla paylaşmaya pek yanaşmayan Erdoğan denetim eksikliği nedeniyle daha fazla hata yaptı ve üzerinde yükseldiği zeminin aslında çok da sağlam olmadığını anlamamız için cemaatin yaptığı 2-3 operasyon yeterli oldu. Ancak buradan hareketle cemaatin zemininin sağlam olduğunu da söyleyemeyiz. Onlar da Erdoğan’ın gücünü yanlış hesaplamışa, 25 Aralık operasyonunu engellemeyi becereceğini kestirememişe benziyorlar.

Kayıtlarla değişen dengeler

Hemen ardından gelen telefon kayıtlarının dolaşıma sokulması Erdoğan’ı ve hükümeti epey sarstı. Başbakan’ın reddedemediği ve hepsi ayrı ayrı büyük olay olan kayıtlar söz konusu. İstifte bunlardan yüzlercesi var demek hafif kaçabilir herhalde binlerce vardır. Başbakan’ın tüm bakanlarla, hatta herkesle konuşmalarının kaydedildiğini teorik olarak varsaymamız gerekiyor. Anlaşılan bunları seçerek kullanıyorlar. Önce Kürtlerle ilgili belgeler yayınlandı. Ardından Bahçeli ve MHP aleyhine kayıtlar geldi. Şimdi Doğan Grubu, Aleviler, Koç Grubu, yarın bir başkası... Yani Başbakan’ın düşmanlarını çoğaltıcı hamleler yapıyorlar.

Demokrasinin temeli yasama, yargı, yürütme erklerinin ayrılığı ise Başbakan’ın telefon konuşmaları erkler ayrılığı ilkesine kesinlikle uymuyor. Kendi demokrasi anlayışının bunu mümkün kıldığını düşünebilir ama evrensel demokrasi anlayışına göre yanlış. Bu çok net. Üzerinde tartışmak bile gereksiz olur.

Sonuçta dünyanın hiçbir demokratik ülkesinde başbakanlar iş takibi filan yapmaz. Öte yandan yine demokratik ülkelerde din adamları başbakanlarının telefon kayıtlarıyla bu kadar yakından ilgilenmez.

Her iki taraf birbirini bu şekilde deşifre ettikçe hep birlikte kaybediyorlar. Cemaat Başbakan’a vurdukça kendisi güçlenmiyor. Erdoğan zayıflarken kendisi de zayıflıyor, itibar kaybediyor. Örneğin bundan sonra hangi siyasetçi Fethullah Gülen’e güvenip de elini sıkar. En fazla korkudan sıkar. Böylesine garip bir durum oluştu.

Böyle yaşamayı öğrenmek

Bundan sonrası için şunu söyleyebiliriz: İki taraftan birisinin tamamen bitip tükenmesi mümkün gözükmüyor. Kuşkusuz barış her zaman mümkün. Çünkü savaş varsa barış da her zaman olur. Ama bu çatışmada karşılıklı güvensizlik o kadar yüksek ki barıştıkları andan itibaren her an savaş tekrar başlayacakmış gibi temkinli davranacaklardır. Sonuçta tıpkı bir zamanlar “terörle yaşamaya alışmamız lazım” dendiği gibi Türkiye cemaat-AKP çatışmasıyla yaşamayı öğrenmek zorunda kalabilir.

Özetle hem Cemaat, hem hükümet, ama en önemlisi tüm Türkiye kaybediyor.