İleri demokrasi ve özgürlüklerimiz

3 Mayıs Dünya Basın Özgürlüğü Günü‘ydü. Tutuklu Gazetecilerle Dayanışma Platformu’nun bildirdiğine göre Türkiye tutuklu ve hükümlü gazeteciler bakımından dünya birinciliğini kimseye kaptıracağa benzemiyor! Platforma göre ağırlıklı olarak Kürt basını ve sosyalist basından olmak üzere 67 gazeteci ‘ileri demokrasi’ ülkesinde cezaevlerine tıkılmış durumda!

Bazı yetkililerimizden yükselebilecek itirazları duyar gibi oluyorum: ‘Hak ediyorlar kardeşim!’

Benim de sorum hazır: ‘Neyi hak ediyorlar?’

Basın dediğiniz iktidara ve iktidarın yaptıklarına tümüyle pozitif anlamda odaklanmış bir yapı değildir. Kaldı ki ileri demokrasi fikrinde ısrarcı bir hâldeyseniz hemen her görüşün ifade edilebildiği bir ülkede yaşıyorsunuz demektir.

Eğer her şeye karşın özgürlük tanımında bir sorun yaşanıyorsa, bunu iktidarın ya da erk sahiplerinin özgürlük tanımıyla değil, yaşamın özgürlük tanımıyla yeniden düşünmek gerekebilir. O da olsa olsa, hemen her türlü eylemde şiddete başvurmaksızın kendine ve yaşama karşı sorumlu olmak demektir. Bu eksiği kapatmanın yoluysa yeni şiddet ağları yaratmak değildir. Bugüne kadar olmadığı gibi!

Eski refleksler!

En yakın örneği 1 Mayıs’ta gördük. Kurulan her şiddet kapanı bu ülkenin demokrasiyle ve çoğulluktan beslenen yaşam fikriyle kurduğu ilişkiye yönelik dev bir bubi tuzağıdır. Ve bilmem ne kadar farkındayız, gencecik bir çocuğun kafasına atılan bombanın etrafa saçtığı soyut ‘şarapnel parçaları’ hepimizin hayatına yönelik birer tehdittir. ‘Sakın ha!’ tehdidi...

İleri demokrasi ülkesinde bir valilik, 1 Mayıs gibi halka mal olmuş, kimileri için çok özel anlamı olan bir günü ve o günü temsil eden bir meydanı insanlara yasaklamaz. Halkın yaşam alanlarının damarlarını durdurmaz, günü tekeli altına almaz. Diyelim ki böylesi garip bir durum hasıl oldu, bir gaz bombasının kapsülünün lise çağındaki bir çocuğu başından yaralamasından sonra hâlâ açıklamalar yapmaya çalışmaz, kendini aklamaya yeltenmez, insana saç baş yoldurtacak cümleler sarf etmez. Diyelim etti, ona gereken kişiler gereken hatırlatmaları yapar ve ‘gözünü seveyim yapma etme, artık frene bas, bu eski refleksleri bırak, el insaf,’ der.

Demokrasilerde...

İleri demokrasi ülkelerinde insanlar, aynı fikirleri, dünya görüşlerini paylaşmasalar bile birlikte yaşayabilir. Kimsenin kimseyi korkutmaya gerek duymadığı bir özgürlük prensibi çerçevesinde, ‘burada benim düdüğüm öter’ sapkınlığını çoktan geride bırakmış bir çoğulluk fikriyle YAŞAYABİLİR.

İleri demokrasi ülkelerinde basın sansürlenemez.

İnsanların yürüyüş ve protesto etme hakları ellerinden alınamaz.

İlerisinden vazgeçtim, demokrasinin ön koşulu düşünce ve ifade özgürlüğüdür. Düşünce ve ifade özgürlüğü.