İş işteyken, eş eşteyken...

Böyle atasözleri vardır ya...

Hani hep de doğru çıkar.

Onlar için her zaman aynı yorumu yaparım:

“Yüzyıllardır değişmemiş de şimdi bugün senin için mi değişecek!”

Bazıları en kötü günümüzde yardıma koşar:

“Her şerde bir hayır vardır.”

Ne de güzel teselli eder insanı değil mi?

Gerçekten de vardır; mutlaka iyi bir şeyler olur.

Ama bazılarını da dinlemeyiz, dinlemek istemeyiz, işimize gelmez.

Mesela:

“7’sinde neyse 70’inde de odur.”

Sevmeyiz tabii, değişeceğini sanırız...

Yani bence herkes değişmeli, gelişmeli ama nerdeee...

Ben hep bu sözlerin nasıl oluştuğunu merak ederim. Yani düşünsene aynı şey ne kadar çok olmuş ki, artık sabitlenmiş.

“Şimdi mi değişecek?” deyişim ondan...

Ama bu...

Bu söz...

İş İşteyken, eş eşteyken...

Nedense cümle, ’bulunur’diye tamamlanmaz.

İyi ki de tamamlanmıyor. Böyle daha güzel. Öteki türlü biraz avamlaşıyor...

Atasözünün “iş işteyken” kısmı doğru.

Değil mi?

Ne zaman bir arkadaşının tepesi atsa, “Yok abi, dayanamayacağım, istifamı vereceğim” diye salladığında...

“Oğlum/kızım, iş işteyken eş eşteyken” diye sakinleştirirsin ya...

Yüzü değişir hemen.

İşi mişi unutur, “eş eşteyken” kısmına takılır hemen..

Gülümsemesi ondandır...

Sanki o andaki konu eş!

Bulacağından, aradığından falan değil ha, o ihtimal bile yüzünü aydınlatır...

Niyeyse?

Öyle ya da böyle sakinleşir. İstifa mistifa etmez.

Gelelim sözün, eş eşteyken kısmına...

Nedir yani?

Neden eş eşteyken bulunur?

İnsan daha mı arsız olur? Arsız ve atak...

Hani kaybedeceği bir şey olmaması bakımından...

Yoksa eşliler daha mı kısmetlidir?

Nedir?

Ne olduğunu çıkaramadım ama bu konuda bildiğim başka bir şey var.

O da şu:

Bu söz erkekler için geçerli.

Bunlar öyle yapar.

Yapıyor.

Taktın yine bize demeden önce bir durun.

Tabii ki eşteyken eş bulan kadınlar var ama..

Aması şu:

Bir kadın eş bulmadan ayrılabilir ama bir erkek bunu yapmaz.

Bir erkek yenisini bulmadan eskisini bı-rak-maz.

Ne kadar sevmese, ne kadar istemese ne kadar sıkılsa da onu bırakmaz.

Yani yeni birini bulmadan...

Sadece evliler için söylemiyorum bunu...

Sevgililer için de geçerli bu.

Hatta daha fazla geçerli...

Hatta ve hatta şunu da iddia ediyorum ki:

Bunların ikisini üçünü bir arada idare etmelerinin nedeni de bu.

’Biri giderse öteki kalsın’mantığı...

Ne mantığıysa...

Korkaklığı diyelim...

Diyelim mi?

Diyelim diyelim...

Başka neden olabilir ki?

“O giderse bu kaslın, bu da giderse öteki var” deyip rahatlıyorlar.

Kendi kendilerine tabii...

Aslında her şeyi kendi kendilerine yapsalar...

Yapsalar da biz de rahatlasak!