Son yazısı bu oldu:

Üç ay önce Taraf'ta düzenli yazmaya başlayan Perihan Mağden, gazeteden ayrıldığını açıkladı.. Mağden ayrılığının nedenini bugünkü yazısında şöyle ifade etti "Kendi vesayet sistemini devreye soktu AKP. Bunun saadeti içinde şişiniyor. Şişiyor." dedi ve okuyucuya veda etti.

İşte Perihan Mağ'den'in bugün Taraf Gazetesi'nde çıkan yazısı...

Üç kare

Bir polis köpeği varmış: Adı Gediz. Bugün okudum gazetede.

Gedizliler çok çok çok çok alınmışlar. “Siz bizim yerimizin- yurdumuzun adını bir köpeğe nasıl verirsiniz?” diye.

Allahtan son derece yaratıcı bir zihin yapımız var.

Ben mesela yaratıcılıktan nasibini almamış biri olduğum için tuttururdum “Gediz adının NE sakıncası var? Üstünüze tapulu mu bu isim? Ayrıca bu kadar güzel/ faydalı bir köpeğin adının sizin yaşadığınız yerin de adı olması, çok hoş değil mi?” diye.

Kıvrak zekâlı Türk Polisi derhal Artemis yapmış köpeğin adını. Gediz de, pardon, Artemis de şıp diye alışmış yeni adına. Şimdi “Artemiiis!” deyince geliyor.

Böylesine hassas sinirli insanların mütemadiyen doğanın içine ederek, yeşil alanları yok ederek, topraklarımızın altını üstüne getirerek, geceplazalar/ gecedelenler çakarak/ dikerek yani saygısız ve inanılmaz kaygısızlıkta yaşadığı Bu Topraklar’da–

Onların hassas sinirlerini “bozan” aklımızın alamayacağı konularda orantısız çıngarlar çıkartarak bizleri terörize etmesiyle yaşıyoruz/ yaşamaya çalışıyoruz.

Kasım, aralık, ocak: ÜÇ AY BOYUNCA yazarım “düzenli nizamda” diye ve “üç” başlığıyla başlamıştım. ÜÇ aylık süremin sonuna geldim.

Yani artık ancak arada bir (o da çok arada bir) yazıcam/ yazarım Taraf’ta Kıymetli Okur!

Hatırlatırım: BU ülkede BU şartlarda BU kronik ifade özgürsüzlüğünde yazmaya daha fazla tahammül edemediğimden bıraktım (tam) üç yıl önce Eski Radikal’deki köşemi.

Ancak Taraf’ı o denli beğenip o kadar sahiplendim ki dışardan, işlerine müdahil olmaya başladım dayanamayıp.

Ama “dışardan” bunca müdahil olmaktan da utanıp (zira hayatta en iğrendiğim insan tipi “yaralı parmağa işemeyen” insan tipidir) “Pamuk eller taşın altına!” oldum BARİ haftada iki kez yazayım, bir faydam dokunacaksa –oldum.


Taraf, her türlü maddi ve manevi baskıya insanüstü bir gayretle göğüs geren kahramanlar sayesinde çıkartılıyor.

Günde on iki ilâ on dört saat çalışıp bu gazetenin her gün bayilerde yer almasını sağlayan çekirdek kadro–

Onlar, hakikaten benim kahramanlarım.

Benim okumak istediğim gazete Taraf. Bu ülkede okumaya tahammül edebildiğim yegâne gazete. Ayrıca.


Taraf’ın çıkmadığı bir Türkiye demek ifade özgürlüğüne dair her türlü ümidin yok edildiği bir Türkiye demek; bu kadar basit.

Sürekli ekonomik ve psikolojik bir darboğazda tutuluyor Taraf. Bir nevi abluka altında “Yok olsa da kurtulsak!” kafasıyla dört bir yanından kuşatılmış, HİÇBİR ama hiçbir yardım görmeyerek/ destek verilmeyerek/ maddi ve manevi katkı sağlanmayarak batırılmaya, yok edilmeye çalışılıyor.

Belki ismimin, belki kalemimin, belki yazılarımın bir nebze katkısı, faydası, hayrı olur diyerek–

Ve hakikaten iki yıldır filan üstünde debelendiğim kitabımı (ümit ederim son kez) terk ederek yazmaya başladım burada.

“Haftada iki kezden nolur yani?” yaptım. Zira bir oturuşta, taş çatlasa kırk beş- elli dakikada yazıyorum köşe yazılarını.

AMA kazın ayağı öyle değil!

Bir kere siyasete/ gündeme kilitleniyorum köşe yazmaya başlayınca. Elimde değil.

“İki kez” yazıyor olmak ruhumun tamamen bu mevzulara seferber olmasına engel teşkil etmiyor. Tam tersi.

Oysa şimdi ruhumu Türk Siyasetsizliğinin kayalarından kurtarıp romanımın sularına açılmam gerekiyor.

Çıkış tarihini beş- altı kez erteledim.

Öylesine vahim durum!

Başbakan bu arada bir değil iki yazıma dava açmış. Ve de yalnızca tazminat değil, ceza davası da açmış! Avukatlarının sayfalar boyunca döktürmeleri geldi.

Yani o yazılarımdan ötürü “hapis yatma” olasılığımı da diri tutuyor. Tebrikler!

Pazartesi günü Neşe Düzel’in Yücel Sayman mülâkatında her şey harikulade bir berraklıkla açıklanıyordu.

Yücel Sayman’dan alıntılarla BİTİRİYORUM.

“Asıl vesayet, halkın üzerinde kurulan vesayettir. Bu ülkede halkın üzerindeki vesayet kaldırılmadı! Sadece vasi değişti. Bir miktar asker geriledi, yerine siyasi iktidar geldi.”

“Mesela yargı bağımsız hale getirilebilirdi ama getirilmedi. Nitekim AK Parti daha ilk adımda HSYK’yı kendine bağımlı olabilecek bir şekilde kurdu.”

“Eskiden kimin tehlike ve tehdit olduğu kararını Millî Güvenlik Kurulu’nda askerler verirdi. Şimdi bu kararı hükümet veriyor ve yargıya nelerin bertaraf edilmesi gerektiğini, nelerin tehdit ve tehlikeler olduğunu o söylüyor.”

“Tutuklama dört yıldan fazla olmaz dersiniz ve yargıcın buna uymasını sağlarsınız. Ama reform adı altında bunu BİLE getirmediler.

Terörle Mücadele Yasası’nı ve Türk Ceza Yasası’nın 301. maddesini kaldırırsınız. Üstelik Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nin kararı var bunu kaldırın diye. BUNLARIN HİÇBİRİ YAPILMADI. Ayrıca YARGIYI DEVLETE KARŞI BAĞIMSIZLAŞTIRMAK LAZIM. Yargıçlardaki devleti koruma kültürünün değişmesi lâzım. AK Parti bütün bunları yapmıyor çünkü referandumdan sonra vesayet sisteminin bittiğini düşündü bu ülkede.”

Kendi vesayet sistemini devreye soktu AKP. Bunun saadeti içinde şişiniyor. Şişiyor.

Bu son cümle bana ait tabii ki. Maalesef, belli oluyor!

Hoşçakalın Sevgili Okur. Sağlıcakla kalın.