Çekirge anne Tuba ve demir leydi Sare

Yanımda üç yaşına ramak kala hayatın sillesini yiyen küçük cüce Sare de var, yani bu şehre önceki kaçışlarımdan çok daha derin bir tecrübe yaşıyoruz ikimiz de. Önce biberonu elinden alındı, arkasından bezi çıkardık, gece boyu uyku bölünmeleri ve çişe kaldırmalar, başka bir dilde eğitime başlaması, ülke değişimi, sonrasında da en hain darbe geldi ve hiç ayrılmadığı dadısından ayrıldı. Şimdi de başka bir okulda takılıyor burada, babasından, ablasından ve dadısından ayrı, benim dizimin dibinde kardeşini bekliyor. Bir aydır bütün bu değişime göğüs gerdiği ve hâlâ çok tatlı bir çocuk olduğu için önce onu tebrik ediyorum sonra da bize destek olan süper kadın Bengi Semerci’yi. Herbir mailimize cevap verip, işinin gücünün arasında benimle görüntülü konuşup sorunlarımıza bulduğu profesyonel çözümler için Sare de ben de çok şanslıyız. Bu süreçte geldiğimizden beri İstanbul’dan kalkıp gelip bizimle takılan arkadaşlarımın da kendimizi iyi hissetmemizde payları büyük. Bu kadar uzakta olmamıza rağmen hiç yalnız kalmadık, ne çok seviyorlarmış beni deyip deyip şükrediyorum valla. İşin en zor tarafını atlattık gibi geriye kaldı “ikinci cocuk geldiğinde bakalım neler olacak“ bölümü...

Bakıcı değişimi...

Biz çok şanslıydık, ilk günden beri şahane bir “teyze”miz vardı. Sare de ben de çok sevdik onu, kendimizden ailemizden hiç ayırmadık ve neredeyse 3 sene koyun koyuna yaşadık. Dünyayı dolaştık birlikte, koyun koyuna aynı yatakta bile uyuduk. Yeri geldi bilet bulamadık onu Sare ile business uçurdum, ben ekonomi uçtum. Yeri geldi anneme bile anlatamadığım şeyleri onunla paylaştım, bizim kıymetlimizdi anlayacağınız. Çok hakkı var hem bende hem Sare’de. Şimdi onsuz anne olmayı sıfırdan öğreniyorum, başucumda teorik kitaplarla ve sürekli “Çekirge” edasıyla danıştığım uzmanlarla. İşte ayrılık günü geldi ve artık benim bebek kızım büyüdü ve öğretmenleri, babası, annemler falan derken herkes başka bir kişiye ihtiyacı olduğunu, daha sıkı bir disiplin gerektiğini söylemeye başladı. Biz bol sevgiyle, pek de kasmadan el yordamıyla büyüttük Sare’yi çok da iyi ettik. Süper iyi kalpli, tatlı, sakin, neşeli bir çocuk ama artık birinin ona adab-ı muaşereti öğretmesi, hayatını daha da düzene sokması gerekiyordu, bu saatten sonra teyzesinin yöntemlerini değiştiremedik ve ayrılık çanları çalmaya başladı. Uzmana danıştık “Geç bile kalmışsınız hemen bakıcıyı değiştirin, çok bağlanmak iyi bir şey değildir“i duyunca bakıcımızdan ayrıldık ve ben tek başıma kala kaldım.

Gece beslenmesinin kesilmesi hadisesi

Sare’nin artık çiş eğitimine net bir şekilde geçilmesi gerektiğine 2 yaşına girdiğinde karar verdik.Yazları altını bağlamıyorduk ama bu konuda da ısrarcı olmuyorduk. Uzmanlar bu konuda baskıcı olmamanız, zorlamamanız gerektiğini söylüyorlar. Gelecekte yaşayacağı cinsel problemlere bile zemin hazırlayan, altına her yaptığında kendini müthiş suçlayan bir psikolojiye giriyorlarmış. Zamanı geldiğinde, çocuk hazır olduğunda bir gecede o bez çıkacak dediler ve dedikleri gibi de oldu. Önce bizim biraz geç kaldığımız gece beslenmelerini kestik. Bizimki biraz çiroz olduğu için geceleri iki üç kere ballı süt veriyordum, meğerse 1 yaşında kesilmesi gerekirmiş. Nedeni ise gece metabolizmasının çalışmaması, dinlenmeye geçmesi gerektiğiymiş.

Gece beslenmesi kesildiğinde bir süre sonra zaten bezini kuru almaya başlıyorsunuz arkasından bir iki seferlik gece tuvaleti ziyaretleri sonrasında da artık yatmadan bir kez ve kalktığında bir kez olmak üzere gece çiş muhabbeti bezlerle beraber bir iki aylık süreç sonrası hayatınızdan çıkıyor.

Bu süreçte şunları öğrendim

Çocuk bakıcısının “Teyze”si değil “Bakıcı”sı olduğunu net bir şekilde bilmeli ki gittiği zaman ebeveynini kaybetmiş gibi perişan olmasın, bilsin ki o teyzenin görevi ona bakmak, yarın öbür gün gidebilir ve yerine başka bir “teyze” gelebilir... Bu ayrılık sürecinde anne ve babasının da onu terk edeceğinden müthiş bir endişe duyuyorlar. Siz her hareketiniz ve cümleniz ile ona bunun asla olmayacağını hissettirmelisiniz. Geleceğe dair planlarınızdan bahsetmek, herbir yanından ayrıldığınızda, ne zaman yanına geleceğinizi dürüstçe paylaşıp o vakitte yanında olup gelip ona güven vermelisiniz.

- Yerine gelecek olan yeni bakıcıyı “O teyze yerine bu abla geldi” gibi değil de, daha çok artık onunla sizin ilgilendiğinizi, yeni gelen bu kişinin de size yardımcı olduğu şeklinde sunmalısınız. Yoksa asla yeni bakıcı kabullenilmiyor ve daha zor bir sürece giriyorsunuz, olan yeni gelene oluyor...

- Ayrılık korkusu yaşayan çocuk feci bir psikolojiye giriyor. Geceleri birkaç defa sizi sayıklıyor, çığlıklarla uyanıyor, her yanından ayrıldığınızda sanki bir daha asla onu görmeyecekmişsiniz gibi bir dram yaşanıyor ve yanınızda olduğu her zaman bu süreyi kucağınızda geçirmek istiyor ve sıkısıkı sarılıyor size asla bırakmıyor. Karnınızda 8 aydır taşıdığınız ikinci bir cüce varken bu kucak kucağa hal pek mümkün olamıyor ve sürekli bir krizin içinde buluyorsunuz kendinizi. Sabır bu süreçte en çok ihtiyacınız olacak şey. Ha bir de tatlı ve çözüm üretici bir koca...

- Bu sürecin en iyi atlatılma çözümü bol bol çocuğunuzla vakit geçirmeniz, işi gücü, sosyal hayatı, kocayı, anayı bir kenara koyup onunla dip dibe olmanız ve sonunda da anlamasını sağlamanız “Siz hiçbir yere gitmiyorsunuz, onun yanındasınız.” Bu süreçte uzmanlar yalan bile söylenebildiğini “ölüm” gibi konular açıldığında “ben hiç ölmeyeceğim” gibi tuhaf bir yalana bile başvurabileceğinizi söylüyorlar. Allahtan o tarz soyut kavram sorgulamalar için daha yaşı çok küçük bir kızım var...

- Bu kadar bakıcınıza bağlıyken, onu seviyorken bu ayrılık sizi nasıl etkiliyor derseniz, hiç o konuya girmeyelim. İçli bir şarkı çaldığında derinlere dalıp dalıp gözlerimden yaşlar süzülerek onu düşünüyorum, hamile olmasam iki duble rakı koyup her gece demlenirim o kadar yani. Zor çok zor... Arabesk ruhum kıpır kıpır, küçük Emrah gibi kaşlarım çatık acıklı bir dramın başrolündeyim, küçük cücenin benden rol çalmasına asla izin vermiyorum. Benim gibi bağlılıkla ilgili sorunu olan bir kızın bu derece bağlandığı birinden ayrılması çok zor.